Cijfer: 7.2
Pretentie: aanwezig. Talent: ook. Sfeergehalte: 1983 met een Instagram-filter.
Trailers After Dark klinkt als een verloren avond in een Amerikaanse buitenwijk, met een blikje lauwe cola en existentiële twijfel. De gitaar twangt loom, de zang is net vals genoeg om geloofwaardig te blijven, en alles ademt de geur van grasveld + heimwee.
De Sound: lo-fi dreampop met een vintage filter
Er zit een soort The War on Drugs light in. Of misschien Mac DeMarco minus de ironie. De akkoorden zijn lui, de sfeer is traag, en toch zit er een bepaalde urgentie in. Alsof Finn iets kwijt wil, maar het eerst in een songtekst moet verpakken om er zelf achter te komen.
De Tekst: abstract tienerverdriet in filmische taal
Veel zinnen beginnen alsof ze ergens naartoe gaan, maar eindigen in mist. “Trailers after dark” is natuurlijk geen plek, maar een gevoel. En dat is ook precies waar dit nummer op drijft: niet wat, maar hoe het voelt.
Het Oordeel: charmant in z’n onvolmaaktheid
Als Trailers After Dark een persoon was, is het iemand die te vaak de naam van zijn favoriete band laat vallen in gesprekken, maar wél een prachtig playlistje voor je maakt als je dat nodig hebt.
Cijfer: 7.2 – Trailers After Dark is dromerig, weemoedig en net onhandig genoeg om geloofwaardig te zijn. Finn Wolfhard bewijst dat hij meer is dan een Stranger Kid met een gitaar – hij is ook gewoon een jongen met gevoel voor sfeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten