Lana-factor: 100% – Zuchtend verlangen, in slow motion gehuld in fluweel.
Henry, come on is weer zo’n Lana-track waarin het refrein pas na drie minuten opduikt en je niet eens doorhebt dat je er al bent. Alles sleept, maar nooit te lang. Haar stem klinkt alsof ze net wakker is geworden na een droom die je eigenlijk zelf had willen hebben. En Henry? Die komt dus niet.
De Sound: vintage-Americana onder een glazen stolp
Een loom pianootje, strijkers die zachtjes meezuchten, en Lana die zoals altijd ergens tussen sirene en slaapwandeling zweeft. Niks aan de hand, alles aan het gloeien. Je hoort de hitte van het asfalt én de kou van een lege passagiersstoel.
De Tekst: Henry als metafoor voor alles wat je niet krijgt
Ze zingt zijn naam alsof ze het al tien keer heeft geprobeerd, en dit keer ook niet meer écht gelooft dat hij luistert. Maar toch roept ze hem. Want dat doet Lana: verlangen naar dingen die waarschijnlijk niet bestaan, maar je wél doen voelen dat je leeft.
Het Oordeel: herkenbaar en verslavend, zelfs als het altijd hetzelfde lijkt
Als Henry, come on een persoon was, is het iemand die elk jaar op dezelfde dag een brief post die nooit beantwoord wordt — en dan heel bewust géén track & trace gebruikt.
Cijfer: 8.2 – Henry, come on is een heerlijke Lana Del Rey-track: bitterzoet, verleidelijk traag en vol tragiek die als parfum blijft hangen. Niet verrassend, maar wel weer raak. En Henry? Die heeft het weer eens niet begrepen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten