La proie et l’ombre klinkt alsof iemand Serge Gainsbourg heeft laten herleven via een Franse kunstacademie, waar de synthesizers vegan zijn en de zinnen beginnen met existentialistische twijfel. Catastrophe maakt van pop geen liedje, maar een soort Franse performance met dansbare onderlaag, ergens tussen muzikaal absurdisme en jazzy zelfreflectie.
Het nummer zucht, fluistert, zingt, spreekt — en beweegt zich als een prooi door zijn eigen schaduw. Je hoeft het niet te begrijpen. Je moet het gewoon ondergaan met een half glas rode wijn in je hand en een lichte frons op je gezicht.
Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 3.7 – In Frankrijk draait men dit bij kunstgaleries en conceptuele bakkerijen. In Nederland scrollt men per ongeluk voorbij.
De Sound: jazzy synthpop met poëzie en knipogen
Alles in dit nummer ademt "chic zonder commercialiteit". Pianoriedels, stuwende baslijnen, sprekende koortjes, en stemmen die met je praten alsof ze net wakker zijn geworden uit een nachtmerrie vol filosofie.
De Tekst: “de prooi en de schaduw”, jazeker.
De tekst is een mix van poëtische bespiegeling en halve onzin, maar dat maakt het juist goed. Het klinkt als een existentialistisch gesprek met jezelf dat eindigt in een refrein. En als je denkt dat je het snapt, komt er weer een stem bij die je uit balans praat.
Het Oordeel: een muzikale toneelmonoloog met groove
Als La proie et l’ombre een persoon was, is het iemand die rookt in slow motion, zich afvraagt of hij werkelijk bestaat, en daarna een dansje doet dat je niet durft na te doen.
Cijfer: 8.0 – La proie et l’ombre is vreemd, gelaagd, stijlvol en totaal niet bang om onbegrepen te zijn. Catastrophe maakt muziek voor het hoofd én het lijf, met meer vragen dan antwoorden.
Hitpotentie: 3.7 – Dit wordt nooit een hit, maar wel iemands lievelingsnummer. En dat is misschien nog gevaarlijker.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten