Cijfer: 5.4
Hitpotentie: 3.3 – Te log om op te vallen, te luid om te negeren.
Het begint als een dreiging. Een laag gitaargruis, vertraagde drums en een zanger die klinkt alsof hij al drie dagen binnen zit met zijn eigen gedachten. Je denkt: dit bouwt ergens naartoe. Spoiler: dat doet het niet. Het kabbelt, broeit, bromt... maar het vuurt niet. Alsof iemand een vuist balt, maar hem nooit laat vallen.
De Sound: grunge op automatische piloot
Alles klinkt alsof het zwaar is. Maar zwaar zonder gewicht. Gitaren vol distortion, een bas die je borstkas raakt, en een tempo dat je dwingt te blijven zitten. Maar je mist de punch. De spanning. De reden waarom je zou moeten blijven luisteren.
De Tekst: existentialistische leegte, zonder payoff
"Stare at the void" is een titel die veel belooft: wanhoop, confrontatie, misschien catharsis. Maar het voelt als een blik op een lege muur. Je weet dat het ergens over moet gaan — maar je voelt het niet.
Het Oordeel: traag, grauw en verrassend emotieloos
Als Stare At The Void een persoon was, is het iemand die je op een feestje over Nietzsche begint terwijl hij zijn eigen naam nog niet heeft gezegd.
Cijfer: 5.4 – Stare At The Void is log, dof en leeg. Geen slecht nummer, maar wel een dat vooral indruk maakt door alles wat het niet doet. Alsof het alleen maar wil dat je wegkijkt. En dat lukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten