Cijfer: 7.9
Luisterpotentie: 9.1 – Eén keer is te weinig, drie keer is te veel, twee keer is perfect.
Stockholm klinkt als iets wat op de achtergrond begint, maar zich als een plant langzaam naar je aandacht toe vouwt. De zang is onderkoeld, maar je voelt dat er iets onder zit. Iets wat zich niet laat uitleggen. Zoals liefde. Of Stockholm. Of waarom je überhaupt blijft luisteren naar iemand die nauwelijks zijn stem verheft.
De Sound: spaarzaam, koud, onheilspellend mooi
De gitaar lijkt van glas, de drums lopen op sokken en de baslijn is als een kalme hartslag die steeds net te hard klopt. Je krijgt het er niet warm van — en dat is precies het punt. Het nummer bouwt niets op, het broeit. En dan laat het je zitten. Precies goed.
De Tekst: vaag genoeg om alles te voelen
Je weet niet waar het over gaat, en toch voel je het. De stad is slechts een decor. “Stockholm” staat hier voor alles wat je tegenhoudt. Of aantrekt. Of beide. Zoals herinneringen die niet eens van jou lijken te zijn, maar die tóch in je hoofd blijven hangen.
Het Oordeel: afstandelijk, maar raak
Als Stockholm een persoon was, is het iemand die je ontmoet op een feestje, nauwelijks iets zegt, en waar je een week later nog steeds aan denkt. Niet om wát hij zei, maar om wat hij niét zei.
Cijfer: 7.9 – Stockholm is een langzaam ontwakend mysterie, waar je eerst over twijfelt, en daarna langzaam in verdwijnt. Muziek die je aandacht niet opeist, maar verdient. En dat is zeldzaam.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten