Cijfer: 8.4
Comebackpotentie: 9.2 – Dit is geen reünie, dit is wraak.
Waar andere bands terugkomen met nummers die ruiken naar hun eigen verleden, gooit Spike Island het anders aan. Dit is geen reanimatiepoging van een tijdperk. Dit is Jarvis Cocker die je bij de kraag grijpt en zegt: “We zijn er weer. En ja, het klinkt nog steeds beter dan jouw hele afspeellijst.”
De Sound: vertrouwd en vet – maar wel scherp afgesneden
Gitaarlijnen met tanden, ritmesectie als een metronoom op scherpe sokken, en boven alles: die stem. Sarcastisch, zwoel, net niet zingend maar precies goed. Je hoort het DNA van Common People, maar dan zonder dat het zich herhaalt. Pulp is niet terug, Pulp is verder.
De Tekst: maatschappijkritiek met eyeliner
“Spike Island” is geen feest. Het is een herinnering, een sneer, een analyse van wat er overblijft als de droom uit elkaar valt en alleen de modder nog glanst. En niemand kan dat zo mooi bitter verpakken als Jarvis. Geen bombast, wel bot.
Het Oordeel: comeback zonder kramp
Als dit nummer een persoon was, is het iemand die een ruimte binnenloopt, niks zegt, en toch iedereen stil krijgt. Niet omdat hij schreeuwt, maar omdat hij gelijk heeft.
Cijfer: 8.4 – Spike Island is geen poging tot relevantie, het is bewijs dat ze het altijd al waren. Pulp doet wat bijna geen enkele band lukt: terugkomen zonder terug te kijken. Een meesterlijke comebacktrack met tanden, tekst en tijdsgevoel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten