band heet Sunday (1994), het nummer heet Rain, en eigenlijk weet je dan al wat je krijgt: melancholie met een jaren ’90-dauwlaag, druppelende gitaren, een stem die klinkt alsof hij net wakker is uit een dromerige herfst. Dit is muziek die grijsdurft te zijn — niet saai, maar stemmig.
Cijfer: 7.5
Grijswaarden: uitstekend afgesteld. Zonnig wordt het niet, maar dat hoeft ook niet.
Rain is een nummer waarin niets haast heeft. De gitaar sluimert, de drums slaan alsof ze het liever niet doen, en de zang hangt in het midden van de kamer als een natte jas die nog niet helemaal droog is. Het is duidelijk: dit nummer is bedoeld voor mensen die zich thuis voelen in regen.
De Sound: shoegaze meets post-Britpop
Er zit iets in van Slowdive, iets van Gene, en een zweem early Coldplay, maar dan uit een parallel universum waar hits geen prioriteit zijn. De reverb is belangrijker dan de melodie, en dat is verrassend troostend. De sound is loom, slepend, zonder in te storten. Muziek voor wie liever stilstaat dan verder moet.
De Tekst: het regent, maar dan van binnen
Zoals bij elk goed regenlied gaat het niet echt over water. Het gaat over afstand, over het gevoel dat iemand iets zegt zonder het te bedoelen, of juist andersom. De tekst is abstract, maar zinsneden blijven hangen. Niet in je hoofd, maar in je borstkas.
Het Oordeel: zacht, ingetogen en mooi in z’n stilheid
Als Rain een persoon was, is het iemand die naast je op de bank zit, niets zegt, en dat voelt beter dan duizend woorden.
Cijfer: 7.5 – Rain is geen knaller, geen meezinger, maar een sfeervol schaduwnummer dat perfect is voor dagen waarop zelfs je gedachten in slow motion lopen. Een subtiele schoonheid, net als de regen die je niet voelt maar wel hoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten