Steve Perry - This Christmas (Official Video★★★☆☆

Er zijn kerstliedjes die zich opdringen.
En er zijn kerstliedjes die beleefd aankloppen en hopen dat je open doet.
“This Christmas” hoort duidelijk bij die tweede categorie.

Steve Perry doet hier niets verrassends — en dat is precies de bedoeling. Geen ironie, geen hippe omweg, geen knipoog naar moderniteit. Dit is klassieke Amerikaanse kerstpop, gemaakt door iemand die zijn stem niet meer hoeft te bewijzen, maar hem nog wél graag gebruikt.

De productie is warm en traditioneel: zachte belletjes, een veilige groove, een refrein dat je al kent voordat het begonnen is. Alles voelt vertrouwd, bijna geruststellend. Alsof dit nummer er altijd al was, ergens tussen de kerstverlichting en de doos met oude platen.

En dan die stem.
Perry zingt nog steeds met dat herkenbare, licht weemoedige timbre. Minder kracht dan vroeger, maar meer rust. Hij forceert niets, en juist daardoor werkt het. Dit is geen powerballad-Perry — dit is verzoenings-Perry. Iemand die terugkijkt zonder spijt, maar ook zonder groot drama.

Tekstueel is het allemaal veilig en voorspelbaar. Liefde, samen zijn, een beetje hoop. Geen scherpe randjes, geen pijn. Maar soms is dat ook gewoon oké. Niet elk kerstlied hoeft iets nieuws te zeggen; sommige moeten alleen even blijven staan.

“This Christmas” is geen kerstklassieker-in-wording.
Maar het is ook geen gênante poging om mee te doen.
Het is een respectabel, vriendelijk kerstlied, gezongen door iemand die weet dat minder soms genoeg is.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★☆☆
Cijfer: 6,8
Warm, degelijk en voorspelbaar — maar oprecht en netjes uitgevoerd.

Hit score: 6,6
Zal z’n plek vinden in kerstplaylists en warenhuizen.
Geen evergreen, wel probleemloos meedraaiend.

Floor Jansen - Old And Wise (Live) (song by Alan Parsons★★★★☆

Je moet lef hebben om “Old and Wise” aan te raken.
Dit is geen lied, dit is een herinnering. Een stemmingsstuk. Een nummer dat vooral werkt omdat het zo ingehouden is. En precies daar wringt het — ondanks alles wat hier goed gaat.

Laten we beginnen met wat onmiskenbaar klopt: Floor Jansen zingt prachtig. Haar stem is technisch loepzuiver, warm en gecontroleerd. Ze zingt met respect, zonder dramatische uithalen, zonder powerballad-reflex. Dat siert haar. Dit is Floor die laat zien dat ze ook kan fluisteren in plaats van imponeren.

Het orkest speelt daarbij een belangrijke rol. De strijkers zijn smaakvol, gedragen, zorgvuldig opgebouwd. Ze geven het nummer een filmische grandeur zonder het te overschreeuwen. Muzikaal is dit allemaal dik in orde. Vakmanschap, rust, discipline.

En toch.

“Old and Wise” is onlosmakelijk verbonden met Colin Blunstone. Zijn breekbare, licht vermoeide stem gaf het nummer zijn ziel. Bij Floor hoor je beheersing, maar je mist die fragiele menselijkheid. Het gevoel dat de zanger zelf ook ouder is geworden terwijl hij zingt.

En dan is er dat andere gemis: de saxofoon.
Die melancholische saxlijn is het hart van het nummer. Zonder die ademende, bijna huilende sax verliest “Old and Wise” een essentieel emotioneel anker. Het orkest vult veel op, maar vervangt dit niet. Het resultaat is mooi — maar ook gladder, netter, minder schrijnend.

Deze uitvoering is dus geen mislukking — verre van.

Maar het is ook geen vervanging.
Het is een eerbetoon dat technisch klopt, muzikaal verzorgd is, maar emotioneel niet helemaal binnenkomt zoals het origineel dat doet.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,1
Prachtig gezongen, mooi georkestreerd — maar zonder die ene onmisbare breekbaarheid.

Hit score: 4,0
Geen hit, geen radio.
Wel een respectvolle live-uitvoering voor liefhebbers.

---

Eden - Hooverphonic | ★★★★★

Sommige live-opnames willen bewijzen dat een band kan spelen.
“Eden (Live)” doet het tegenovergestelde: het neemt gas terug en dwingt je tot stilte. Niet omdat het klein is, maar omdat het precies weet wanneer het niets moet doen.

Waar de studioversie al zweeft, wordt deze live-uitvoering dieper, ruimer en spannender. Het tempo ademt. De dynamiek is fragiel. Elke noot lijkt afgewogen tegen wat er níet klinkt. Dit is Hooverphonic op het punt waar beheersing kracht wordt.

En dan is er het orkest.
Niet als decor, niet als bombast, maar als echte meerwaarde.

De strijkers kleuren het lied niet in — ze vertragen het. Ze maken het gewichtloos en zwaar tegelijk. Het orkest speelt niet om indruk te maken, maar om ruimte te scheppen. Elke inzet is zorgvuldig gedoseerd, elke stilte wordt groter door wat níet gespeeld wordt. Het resultaat is filmisch zonder sentimenteel te worden.

De zang blijft beheerst en dichtbij. Geen theatrale uithalen, geen effectbejag. Gewoon een stem die het lied draagt en nergens hoeft te forceren. Je hoort geen optreden; je hoort een moment. Instrumentaal blijft alles dienstbaar, subtiel op de achtergrond, precies waar het moet zijn.

“Eden (Live)” is geen nummer om indruk te maken.
Het is een uitvoering die je laat staan waar je bent.
En soms is dat precies wat muziek moet doen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★★
Cijfer: 9,3
Puur, verstild en indrukwekkend — het orkest tilt het nummer naar een hoger plan.

Hit score: 4,3
Geen hit. Geen radio.
Wel een uitvoering die blijft hangen waar stilte begint.

---

Blue - Candlelight Fades (★★☆☆☆

Er zijn bands waarvan je hoopt dat het ooit nog eens misgaat.
En er zijn bands waarvan je hoopt dat het ooit eens goed gaat.
Blue hoort hardnekkig bij die tweede categorie.

“Candlelight Fades” klinkt op papier als een reddingspoging: volwassen thema, ingetogen sfeer, keurige productie. En inderdaad — alles klopt. De zang is netjes. De akkoorden staan op hun plek. De emotie is zorgvuldig afgemeten. Dit is vakwerk.
Maar precies dát is het probleem.

Want nergens, maar dan ook nergens, voel je urgentie. Dit is muziek die professioneel wordt uitgevoerd, niet muziek die moest worden gemaakt. Het nummer kabbelt voort als een keurige eindbalans: correct, overzichtelijk en totaal zonder risico.

Blue beheerst het ambacht inmiddels perfect. En dat is tragisch.
Want elke verrassing is eruit geproduceerd. Elke rand is gladgestreken. Elke mogelijke emotionele uitglijer is preventief vermeden. Wat overblijft is een lied dat je niet stoort — maar ook niets achterlaat.

De titel suggereert verval, uitdoving, verlies. Maar de uitvoering voelt eerder als een PowerPoint over verdriet: alles benoemd, niets gevoeld. Je hoort vier mannen die precies weten hoe een serieus lied moet klinken, maar vergeten zijn waarom.

“Candlelight Fades” is daarmee opnieuw een grote teleurstelling. Niet omdat het slecht is — maar omdat het zo pijnlijk voorspelbaar is.
Blue kan dit. Dat weten we.
De vraag is alleen: waarom zouden we nog luisteren?

Vakwerk, mannen.
Ga zo door met teleurstellen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★☆☆☆
Cijfer: 5,2
Technisch verzorgd, emotioneel leeg. Routine vermomd als diepgang.

Hit score: 6,4
Zal z’n weg vinden op radio’s die niet echt luisteren.
Voor iedereen daarbuiten: snel vergeten.

Passenger | The Road Is Long ★★★★☆

Als je bij Passenger nog steeds automatisch denkt aan breekbare Britse folk en kleine liefdesverdrietjes, dan moet je even bijstellen.
“The Road Is Long” zet de richtingaanwijzer resoluut naar het westen. Dit is geen regenachtig Londen meer, maar open asfalt, wijde luchten en een Amerikaans gevoel voor onderweg zijn.

De sound is warmer, ronder en minder fragiel dan vroeger. Minder kampvuur, meer highway. Akoestische gitaren blijven de basis, maar ze klinken steviger, aardser. Alsof Passenger zijn rugzak heeft ingeruild voor een pick-up en daar opvallend comfortabel in zit.

De zang is nog steeds herkenbaar — dat licht hese, empathische timbre — maar de emotie is veranderd. Minder zelfmedelijden, meer acceptatie. Dit is geen lied over verdwalen, maar over doorgaan. De weg is lang, ja. Maar hij is ook de moeite waard.

Tekstueel blijft Passenger dichtbij zijn vertrouwde thematiek: reizen, zoeken, volhouden. Alleen klinkt het hier minder klein en meer universeel. Dat werkt, al gaat het ook een beetje ten koste van het intieme randje dat hem ooit zo onderscheidend maakte.

Peter Pannekoek zou zeggen:
“Dit is Passenger die niet meer in zijn kamer zit te schrijven, maar gewoon is gaan rijden.”

Pieter Derksen zou schrijven:
“Het lied strekt zich uit als een weg zonder haast. Niet om ergens aan te komen, maar om te blijven bewegen.”

Marcel van Roosmalen zou brommen:
“Ik mis het geploeter van vroeger een beetje. Maar dit klinkt wel alsof hij eindelijk weet waar hij heen gaat.”

“The Road Is Long” markeert daarmee een duidelijke fasewisseling. Het is niet zijn meest ontroerende nummer, maar wel een overtuigend volwassen. Passenger klinkt hier als iemand die zijn plek heeft gevonden — en daar rustig in blijft.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 7,9
Solide, warm en overtuigend — minder breekbaar, maar met een duidelijke richting.

Hit score: 7,6
Sterk voor radio en playlists; geen instant klassieker, wel een betrouwbare langeafstandsloper.

Vanessa Paradis - Les épines du coeur (★★★★½☆

Wie Vanessa Paradis nog steeds ziet als dat meisje van Joe le taxi, heeft simpelweg niet opgelet.
“Les épines du cœur” is geen terugblik, geen nostalgisch knikje naar vroeger, maar een rustige verklaring van volwassenheid. Dit is een artiest die niets meer hoeft te bewijzen — en juist daarom overtuigt.

Het nummer beweegt zich traag en zorgvuldig. De productie is verfijnd, bijna minimalistisch, met genoeg ruimte om elke nuance te laten landen. Geen grote uithalen, geen drama. Alles is gecontroleerd, beheerst, precies afgewogen. Dit is popmuziek met etiquette.

Paradis’ stem is het hart van het lied: laag, kalm, doorleefd. Ze zingt niet om te verleiden, maar om te vertellen. De tekst over de “stekels van het hart” klinkt niet bitter, niet sentimenteel — eerder accepterend. Liefde doet pijn, ja. Maar dat is geen reden om harder te zingen.

Juist die terughoudendheid maakt indruk.
Dit is geen lied dat je omver wil blazen. Het wil blijven staan.

“Les épines du cœur” is daarmee een voorbeeld van hoe popmuziek kan rijpen zonder haar schoonheid te verliezen. Geen jeugdige onschuld meer, geen nostalgische glans — maar klasse. En die hoor je in elke seconde.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆
Cijfer: 8,6
Elegant, stijlvol en volwassen poplied dat laat horen hoe mooi groei kan klinken.

Tom Odell - When I Close My Eyes (Live on The Graham Norton Show★★★★☆

Soms begint iets met twijfel.
En soms blijkt die twijfel precies het juiste begin.

Bij “When I Close My Eyes” is de eerste minuut bijna ongemakkelijk. Tom Odell zit daar, alleen met zijn piano, zijn stem nét iets te breekbaar, nét iets te voorzichtig. Je vraagt je af: gaat dit dragen? Of wordt dit weer zo’n Odell-momentje dat vooral heel serieus wil zijn?

Maar dan gebeurt het.

Langzaam. Zonder aankondiging.
De aarzeling verdwijnt niet — die verandert in spanning.

Odell zingt hier niet om indruk te maken, maar om overeind te blijven. Zijn stem kraakt, zoekt, glijdt soms net langs de toon. En juist dát maakt het geloofwaardig. Dit is geen perfecte live-versie, dit is een eerlijk moment op televisie. Geen muur van geluid, geen band om je achter te verschuilen. Alleen piano, adem en emotie.

De kracht zit ’m in de opbouw. Hij duwt niet. Hij trekt niet. Hij laat het nummer zichzelf ontvouwen. Tegen het einde is de aarzeling verdwenen en zit je als kijker ineens rechtop. Niet omdat het groot wordt, maar omdat het echt wordt.

Deze live-uitvoering laat zien waarom Tom Odell, ondanks alle clichés die hem soms aankleven, nog steeds relevant is. Niet omdat hij vernieuwt, maar omdat hij durft te blijven staan in zijn kwetsbaarheid. En soms is dat meer dan genoeg.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆
Cijfer: 8,3
Een aarzelende start die uitgroeit tot een oprechte, indringende live-uitvoering.

---

Adèle & Robin - Adrénaline & Amnésie (Clip officiel)

énaline & Amnésie” is zo’n nummer dat precies weet wat het wil zijn — en daar ook niet van afwijkt. Het is romantische pop zonder scherpe randjes, maar met genoeg flair om niet meteen weg te zakken. Je hoort liefde, twijfel en een lichte roes, allemaal netjes verpakt in een radiovriendelijke drieënhalve minuut.

De vergelijking met Suzanne & Freek ligt voor de hand, maar Adèle & Robin gooien er een Franse popglans overheen. Minder kampvuur, meer neon. Minder akoestisch hout, meer synths. Het resultaat is een lied dat soepel stroomt, met een refrein dat niet verrast, maar wel blijft hangen.

De stemmen vullen elkaar keurig aan: Adèle draagt de emotie, Robin fungeert als veilige tegenstem. Geen spanningsveld, geen botsing — eerder een zorgvuldig afgestemde balans. Dat klinkt prettig, maar voelt ook een tikje braaf. Dit is geen duet dat schuurt; dit is een duet dat bevestigt.

Tekstueel is het idee sterk: liefde als adrenaline, gevolgd door amnesie. Mooie vondst, slim geformuleerd. Alleen blijft het bij die metafoor. Het nummer observeert gevoelens, maar durft ze niet echt open te trekken. Alles blijft netjes aan de oppervlakte — aangenaam, maar zonder nasleep.

“Adrénaline & Amnésie” is daarmee goed gemaakte pop: charmant, professioneel en klaar voor radio en playlists. Geen nummer dat je leven verandert, maar wel eentje dat je zonder weerstand laat binnenkomen.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★½☆☆
Cijfer: 7,4
Sympathiek, soepel en verzorgd — maar te veilig om echt te blijven plakken.

Hit score: 8,1
Grote kans op airplay en brede populariteit. Minder kans op cultstatus.

YUNGBLUD - Hello Heaven, Hello (Official Music Video)SONG VAN HET JAAR 2025

🏆 SONG VAN HET JAAR 2025

Hello Heaven Hello – YUNGBLUD

Dit had niemand voorspeld.
En misschien is dat precies waarom het werkt.

Kijk, als een artiest je tegenwoordig een nummertje van negen minuten voorschotelt, weet je: hier is iemand óf volledig losgeslagen, óf zo overtuigd van z’n eigen genialiteit dat zelfs Spotify denkt: Prima jongen, we geven je die extra serverruimte wel.
En YUNGBLUD? Die kiest voor allebei.

Hello Heaven, Hello is geen gewoon liedje. Het is een volledige rollercoaster, maar niet eentje waar je achterover kunt leunen met je handen in de lucht. Nee, dit is die achtbaan die gebouwd lijkt door iemand met een lichte burn-out, waar halverwege de rails piepen en je je afvraagt of je het einde haalt.

De Sound: ADHD met gitaar en grand piano

Vanaf de eerste seconde weet je: dit wordt geen easy ride. Het ene moment is het een piano-ballad die klinkt alsof Elton John en Billie Joe Armstrong samen in een katerige bui zijn beland. Twee minuten later knalt er een gitaarmuur over je heen alsof je per ongeluk een moshpit bent ingerend.

Het schakelt van liefelijk naar chaotisch, van fluisterend naar schreeuwend. Soms lijkt het alsof YUNGBLUD halverwege even zelf vergeten is wat hij wilde zeggen, maar dan herpakt hij zich weer alsof niets aan de hand is. ADHD op vinyl.

De Tekst: Hemel, Hel en Alles Ertussenin

De man is niet vies van grote woorden, zoveel is duidelijk. Hello Heaven, Hello klinkt alsof hij z’n complete dagboek in één ruk heeft opgelezen, zonder zich af te vragen of iemand nog kan volgen. Liefdesverdriet, existentiële vragen, de dood, zelftwijfel, religie — allemaal in de blender.

Je voelt je bij vlagen alsof je in een sessie zit van iemand die nét iets te lang zonder therapie heeft gezeten, maar tegelijk denk je ook: ja, hier zit vuur. Hier zit lef.

Het Oordeel: Overdreven? Zeker. Maar wél met ballen.

Als Hello Heaven, Hello een persoon was, dan is het die vriend die met te veel rode wijn in z’n mik je hele levensverhaal aan je opbiecht, compleet met schreeuwen, huilen, en op het eind een knuffel waarvan je niet weet of je blij bent of bezorgd moet zijn.

Maar eerlijk: liever dit dan de zoveelste brave poptrack van 2 minuten met voorspelbare refreinen. YUNGBLUD flikkert álles op tafel. En dat verdient respect

“Dit is het nummer dat het jaar overleeft.

Song van het Jaar 2025. Zonder discussie.

TOP 20 BESTE SONGS VAN 2025

Het fundament van 2025

1. Hello Heaven Hello – YUNGBLUD 🏆

Onverwacht volwassen. Minder chaos, meer kern. YUNGBLUD die zichzelf serieus neemt — en wint.

2. The Sofa – Wolf Alice

Intiem, breekbaar en pijnlijk raak. Geen bombast, wel blijvende impact.

3. Lights Of New York – Tom Smith

Stadslampen, melancholie en die stem die alles kan dragen.

4. Disintegrate – Suede

Brett Anderson die elegant uit elkaar valt. Glamour met littekens.

5. Bonnet Of Pins – Matt Berninger

Berninger op z’n kwetsbaarst. Klein, zwaar en stilletjes verwoestend.

6. Hooked – Franz Ferdinand

Strak, ritmisch en weer eens écht scherp. Franz doet weer mee.

7. This Is The Killer Speaking – The Last Dinner Party

Theatraal, intens en met flair. Drama als kunstvorm.

8. Spike Island – Pulp

Jarvis Cocker bewijst dat ironie ouder wordt, maar nooit verdwijnt.

9. Everybody Scream – Florence + The Machine

Florence op maximale intensiteit. Groots, meeslepend, compromisloos.

10. It’s Amazing To Be Young – Fontaines D.C.

Jeugdige urgentie met barsten. Blijft nazinderen.

---

11. Fruit Bat – Of Monsters and Men

Speels, eigenzinnig en melancholisch tegelijk.

12. Dracula – Tame Impala

Kevin Parker op automatische piloot — maar zelfs dat is bovengemiddeld.

13. Incomprehensible – Big Thief

Schurend, eerlijk en totaal eigenwijs.

14. Zombie – YUNGBLUD

Rauw, emotioneel en zonder filter. Blijft raken.

15. Wunderschön – Unheilig

Duits drama zonder schaamte. En ja: dat werkt.

16. Future Days – Pearl Jam

Ouder, wijzer, warmer. Een lied dat blijft.

17. Cinnamon Horses – Nick Cave & The Bad Seeds

Poëzie op leven en dood. Cave in topvorm.

18. Everything Is Peaceful Love – Bon Iver

Zacht, spiritueel en onverwacht troostend.

19. Remember My Name – Sam Fender

Sociaal, oprecht en recht uit de borstkas.

20. Dopamine – Robyn

Koud, strak en verslavend. Dansen met zelfken

Myle - Memories Never Go (★★★★☆

Memories Never Go” is zo’n titel waarvan je meteen denkt: ja hoor, daar gaan we weer. Maar Myle doet iets slims: hij bewijst die zin, in plaats van ’m te verklaren. Het nummer begint ingetogen, met een zachte productie die ruimte laat voor adem en twijfel. Geen haast, geen grootse entree — eerder het soort opening waarbij je vanzelf iets dichterbij komt zitten.

De beat is subtiel, de melodie meandert rustig, en de zang blijft beheerst. Myle kiest niet voor drama, maar voor herkenning. Dat werkt, omdat het nummer niet probeert om herinneringen groter te maken dan ze zijn. Ze blijven hier gewoon aanwezig — soms warm, soms pijnlijk, altijd hardnekkig.

Het refrein is geen ontlading maar een bevestiging. Het klinkt alsof het nummer zichzelf geruststelt: dit gaat niet weg, en dat hoeft ook niet. Precies daar krijgt het lied zijn kracht. Je voelt dat Myle meer vertrouwt op sfeer dan op een hook — een risico dat hij grotendeels wint.

Muzikaal blijft “Memories Never Go” aan de veilige kant, maar dat past bij de thematiek. Het nummer leunt niet op vernieuwingsdrang, maar op oprechtheid. En soms is dat genoeg — zeker als het zo consequent wordt volgehouden.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,1

Ingetogen, eerlijk en sfeervol — geen grote gebaren, wel effect.

Hit score: 7,3

Sterk voor playlists en late avonden; geen instant hit, wel blijvende luisterwaarde.

MIKA - Immortal Love (★★★★½☆

Soms gebeurt het onverwachte:
MIKA maakt ineens een nummer waar je niet omheen kunt.
Geen hysterisch uithalen, geen over-the-top camp, geen musicaldrang.
Gewoon… een goede popsong.

“Immortal Love” opent met synths die meteen terugverwijzen naar de jaren 90 — strak, warm, melodieus. Het is dat soort elektronische pop dat niet wil imponeren, maar verleiden. Je hoort echo’s van de Pet Shop Boys, maar ook van een tijd waarin pop nog elegant mocht zijn zonder ironische voetnoten.

En Mika?
Die doet hier iets slims: hij houdt zich in.

Zijn stem blijft licht, maar niet druk. Expressief, maar niet schreeuwerig. Hij zingt met controle en vertrouwen, alsof hij eindelijk heeft geaccepteerd dat minder soms echt meer is. Daardoor krijgt het nummer ruimte om te ademen — en dat doet het.

Het refrein is soepel, melodieus en blijft hangen zonder te schreeuwen om aandacht. Geen bombast, maar flow. Geen circus, maar een dansvloer waar het licht net goed staat.
Dit is Mika die zijn innerlijke flamboyantie heeft ingeruild voor stijl. En dat staat hem verrassend goed.

“Immortal Love” is geen revolutie, maar wel een herpositionering.
MIKA klinkt hier volwassen, smaakvol en verrassend trefzeker.
Alsof hij zelf ook ineens dacht: hé, dit werkt.

En ja — dit werkt echt.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆

Cijfer: 8,7

Stijlvolle, elegante pop met een heerlijke 90’s synthglans.

Ultravox - Vienna (Alternative Version) ★★★★☆

Je komt niet ongestraft aan “Vienna”. Dat nummer is cultureel erfgoed, een soort emotionele rotonde waar iedereen ooit langs is gereden. Dus als er dan een Alternative Version opduikt, is de eerste reactie terecht wantrouwen. Maar hier gebeurt iets interessants: deze versie wil niet beter zijn dan het origineel — alleen anders.

Waar de bekende versie majestueus en strak is, voelt deze alternatieve benadering losser, menselijker. De contouren zijn hetzelfde, maar de belichting is zachter. Minder marmer, meer adem. Synths klinken iets minder gepolijst, de dynamiek is minder ceremonieel, en precies daardoor komt de melancholie dichterbij.

Midge Ure’s stem staat hier minder op een sokkel. Hij zingt niet tegen de stad, maar in haar. De emotie voelt minder iconisch, maar wel persoonlijker — alsof “Vienna” even geen monument is, maar een herinnering. Het refrein verliest niets aan kracht, maar wint aan intimiteit.

Het knappe van deze versie is dat ze het origineel niet ondermijnt, maar aanvult. Geen revisionisme, geen modernisering om de modernisering — eerder een voetnoot met gevoel. Voor wie “Vienna” al decennia kent, voelt dit als een ander hoofdstuk in hetzelfde boek.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★☆

Cijfer: 8,6

Een respectvolle, sfeervolle herinterpretatie die het origineel laat ademen.

Hit score: 5,5

Geen hit (en dat hoeft ook niet).
Wel een prachtige vondst voor liefhebbers en late avonden.

Celeste – Keep Smiling Record of the Week★★★★½☆

🌟 Celeste – Keep Smiling

Record of the Week

“Keep Smiling” klinkt als een vriendelijk advies dat eigenlijk helemaal niet vriendelijk is.
Celeste zingt het niet als een slogan, maar als een constatering — alsof ze weet dat glimlachen soms het enige is wat je nog kunt doen. En precies daar raakt dit nummer.

De song opent sober: warme akkoorden, ruimte, geen haast. De productie laat adem toe, iets wat tegenwoordig zeldzaam is. Alles staat in dienst van die ene stem. En wat voor stem. Celeste zingt met een gewicht dat je niet leert, maar meebrengt. Elke zin klinkt doorleefd, niet gespeeld.

Het refrein is geen explosie, maar een openbaring in slow motion. Geen dramatische uithalen, geen goedkope climax. Gewoon een zin die blijft hangen omdat hij te herkenbaar is. Dit is soul zonder opsmuk, pop zonder franje.

Tekstueel balanceert “Keep Smiling” tussen troost en ironie. Het nummer erkent pijn zonder erin te verdrinken. Het zegt niet dat alles goed komt — alleen dat je doorgaat. En dat maakt het eerlijk.

“Keep Smiling” is geen hit in de klassieke zin. Het is iets beters: een nummer dat blijft, omdat het iets zegt wat je zelf nog niet had geformuleerd.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆

Cijfer: 9,0

Puur, warm en emotioneel raak zonder sentiment.

Hit score: 8,2

Grote kans op lange levensduur, playlistfavoriet en stevige impact bij luisteraars.

Kensington - Call You Home ★★★☆☆

“Call You Home” is Kensington op de stand vertrouwd. Geen verrassingen, geen risico’s, geen bochten die je niet al kent. En dat hoor je meteen. Het nummer opent met die typische Kensington-opbouw: rustige start, licht emotionele spanning, en dan een refrein dat groter wil zijn dan het leven zelf.

De productie is strak, professioneel en radiovriendelijk tot op de millimeter. Alles klinkt precies zoals het moet klinken — en daar zit meteen het probleem. Het nummer voelt minder als een noodzaak en meer als een bevestiging van een formule die al jaren werkt. Je herkent het, je begrijpt het, je zingt het na één keer mee. Maar je voelt het niet echt.

De zang is overtuigend, zoals altijd. De stem draagt het nummer zonder moeite, maar ook zonder frictie. De tekst over thuiskomen, verbinding en verlangen is universeel bedoeld, maar blijft hangen in algemeenheden. Home is hier geen plek, geen persoon, geen moment — het is vooral een concept waar niemand het mee oneens kan zijn.

Het refrein is groots en bedoeld om mee te galmen in een volle zaal. En ja, dat gaat ook gebeuren. Maar op plaat mist het die ene vonk waardoor je denkt: dit móést geschreven worden.

“Call You Home” is geen slecht nummer. Integendeel: het is degelijk, verzorgd en professioneel. Maar het is ook Kensington op de automatische piloot. En die piloot vliegt soepel — alleen nooit meer ergens heen waar je niet al geweest bent.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★☆☆

Cijfer: 6,5

Goed gemaakt, goed gezongen, maar emotioneel veilig en voorspelbaar.

Hit score: 7,8

Radio- en publieksvriendelijk. Grote kans op airplay en meezingmomenten, kleine kans op blijvende impact.

🎧 INDIE TOP 20 – WEEK 51

De laatste echte week voor iedereen ineens “rust” voelt. Muziek helpt. Soms.

---

KORTE INLEIDING

Week 51 is zo’n week waarin alles vertraagt, behalve je hoofd.
De lijst blijft stevig, melancholie wint terrein, en bovenin weigert Robyn plaats te maken — logisch ook.
Geen grote schokken, wel kleine verschuivingen.
Zoals het hoort in december.

---

DE LIJST

1. ROBYN – Dopamine 🌟

Nog steeds op één. Koud, strak, verslavend. Dopamine zonder knuffel — maar wel met waarheid.

2. THE MACCABEES – Koya

Warme melancholie die je omhelst en niet meer loslaat. Tijdloos en oprecht.

3. FLORENCE + THE MACHINE – Sympathy Magic *

Florence tovert weer. Groot, theatraal, maar verrassend beheerst. Magisch met hoofdletter M.

4. TOM SMITH – Broken Time

Pijn in slow motion. Smith breekt niets kapot, maar laat het wel horen.

5. UNHEILIG – Mein Löwe *

Groots Duits drama zonder schaamte. En ja, dat werkt nog steeds.

6. THE LAST DINNER PARTY – Sail Away

Theatraal zonder kitsch. Alsof ze zelfs op zee nog perfect gestyled blijven.

7. NICK CAVE – Train Dreams

Cave mompelt, wij luisteren. Meer poëzie dan lied, maar dat is genoeg.

8. INHALER – Hole In The Ground

Terug omhoog na een kleine dip. Stevig, strak, niets mis mee — maar ook geen openbaring.

9. ROMY – Love Who You Love

Zacht, liefdevol en zonder drama. Precies daarom zo sterk.

10. THE CHURCH – Sacred Echoes (Part Two)

Echo’s van een carrière vol mystiek. Oud, wijs en verrassend relevant.

11. TAME IMPALA – Dracula

Kevin Parker op automatische piloot — maar zelfs dat klinkt beter dan veel anderen.

12. SEAFRET – Wasted On You

Mooie melodie, veel gevoel, maar het randje blijft weg. Net niet.

13. MIDLAKE ft. MADISON CUNNINGHAM – Guardians

Subtiel, warm en vakwerk. Folk voor mensen met geduld.

14. VANCOUVER SLEEP CLINIC – Heaven Above Me

Zweeft ergens tussen troost en slaap. Fijn, maar niet onvergetelijk.

15. THE PAPER KITES – Change Of The Wind

Dromerig als altijd. Blijft hangen zonder zich op te dringen.

16. BANNERS – Colours

Groot refrein, veel emotie, weinig nuance. Werkt — tot op zekere hoogte.

17. SEAFRET – Cloud

Nog meer gevoel, nog minder verrassing. Degelijk, maar overbekend terrein.

18. PEOPLE I’VE MET – Promise 🎁

Debuut met potentie. Nog niet af, maar absoluut iets om in de gaten te houden.

19. LADYTRON – Kingdom Undersea

Stijgt langzaam weg. Nog steeds stijlvol, maar de betovering vervaagt.

20. UNHEILIG – Wunderschön

Zakt richting uitgang, maar doet dat wel met opgeheven hoofd.

---

AFSLUITING

Week 51 doet wat hij moet doen:
geen paniek, geen revolutie, maar wel kwaliteit.
Robyn regeert, Florence fluistert magie, en onderin wordt voorzichtig aan de toekomst gebouwd.

Nog één week te gaan.
En daarna?
Dan doen we alsof alles opnieuw begint.

1.1 ROBYN- Dopamine  *

 2.2 THE MACCABEES - Koya

3.4 FLORENCE & THE MACHINE -Symathy Magic *

4.5 TOM SMITH- Broken Time

5.6 UNHEILIG - Mein Loewe*

6.7 THE LAST DINNER PARTY - Sail Away 

7. 8 NICK CAVE - Train Dreams 

8.3 INHALER - Hole In The Ground

9.11 ROMY - Love Who You Love 

10.12 THE CHURCH- Sacred Echoes ( Part Two)

11.10  TAME IMPALA - Dracula 

12.9 SEAFRET- Wasted On You

13.15  MIDLAKE FT. MADISON CUNNINGHAM-Guardians

 14.16  VANCOUVER SLEEP CLINIC-Heaven Above Me 

15.17 THE PAPER KITES- Change Of The Wind

16.18 BANNERS-  Colours

17.19 SEAFRET- Cloud

18.20 PEOPLE I 'VE  MET - Promise

19.13 LADYTRON - Kingdom Undersea

20.14 UNHEILIG -Wunderschön

Clannad - Christmas Angel (★★★★½☆

Christmas Angel” is geen kerstliedje, het is een zwevende toestand.
Clannad doet hier wat maar weinig artiesten lukt: ze maken kerstmuziek zonder opsmuk, zonder suikerlaag, zonder dat verplichte gevoel van gezelligheid. Dit is kerst als stilte. Kerst als adem.

Vanaf de eerste tonen word je in een andere ruimte gezet. Harp, zachte toetsen, etherische klanken — alles klinkt alsof het niet echt aangeraakt mag worden. En daar is die stem: Moya Brennan zingt niet, ze zweeft. Tijdloos, helder, bijna onaards. Alsof ze het nummer niet uitvoert, maar doorgeeft.

De melodie beweegt langzaam, gedragen door rust en vertrouwen. Geen climax, geen groot refrein, geen koor dat je meesleept. Het lied weigert om aandacht te vragen. Het is er gewoon. En juist daardoor voelt het zo puur.

Dit is muziek die niet verwarmt door vuur, maar door licht.

overstijgt tijd en seizoen.

Je hoeft het niet elk jaar te draaien — maar als je het doet, klopt het meteen weer.
Het is een herinnering aan wat kerst ook kan zijn: rust, eenvoud, overgave.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★½☆

Cijfer: 9,1

Hemels, puur en tijdloos mooi.

Hit score: 3,5

Geen hit, geen radiofavoriet.
Wel een lied dat blijft hangen waar stilte begint.

Portishead - SOS★★★★★

sommige covers zijn overbodig.
Deze niet.

Portishead neemt “SOS” en doet precies wat je hoopt en vreest tegelijk: ze trekken het nummer volledig uit elkaar en laten alleen de noodkreet over. Wat bij ABBA nog een dramatisch poplied was, wordt hier een existentiële wanhoopsoefening. Geen glitter, geen ironie, geen nostalgische knipoog. Alleen dreiging.

De muziek is kaal en beklemmend. Een slepende beat, schurende elektronica, ruimte die bijna ongemakkelijk wordt. Alles klinkt alsof het op instorten staat, maar nooit instort.
En daarboven zweeft Beth Gibbons — breekbaar, afstandelijk, ijzig beheerst. Ze zingt niet om je te raken, ze zingt omdat zwijgen geen optie meer is.

Hier is “SOS” geen liefdesdrama, maar een echte noodoproep.
Geen refrein om mee te zingen, maar een mantra die je langzaam in je maag voelt zakken. Elke regel klinkt alsof hij met moeite wordt uitgesproken. Alsof de wereld te zwaar is geworden.

Wat Portishead hier laat horen, is vakmanschap op het hoogste niveau:
respect voor het origineel, maar geen enkel ontzag. Ze maken het nummer volledig van zichzelf — en geven het daarmee een nieuwe, veel zwaardere betekenis.

Dit is geen cover om even tussendoor te draaien.
Dit is een uitvoering die je overkomt.
En die blijft.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★★★★

Cijfer: 9,4

Meeslepend, beklemmend en artistiek onmiskenbaar Portishead. Een cover met bestaansrecht.

Hit score: 4,0

Geen hit, geen radio, geen playlistkanon.
Wel: een versie die geschiedenis schrijft.

The Elovaters - Good Old Days ★★☆☆☆

“Good Old Days” klinkt alsof The Elovaters besloten hebben dat nostalgie vanzelf kwaliteit oplevert. Spoiler: dat doet het niet.
Vanaf de eerste akkoorden is duidelijk waar dit heen gaat: zonnige reggae-vibes, een laidback groove en teksten die doen alsof het leven vroeger eenvoudiger was — zonder ook maar één moment te benoemen waarom.

De muziek kabbelt. En kabbelen kan prima zijn, maar hier wordt het een vorm van stilstand. Alles is veilig, glad en volkomen risicoloos. Het nummer drijft op een clichébeeld van geluk: zon, vrienden, bier, lachend verleden. Het probleem is alleen dat je als luisteraar nergens wordt uitgenodigd om mee te voelen.

De zang is vriendelijk, maar bloedeloos. Geen randje, geen urgentie, geen moment waarop je denkt: hier staat iets op het spel.
Het refrein herhaalt zichzelf alsof herhaling vanzelf overtuiging wordt. Dat wordt het niet.

“Good Old Days” is daarmee geen warme terugblik, maar een lege ansichtkaart.

Je ziet de zon, maar voelt niets.
En na drie minuten weet je vooral dat je dit nummer niet nog eens nodig hebt.

---

Eindoordeel

Sterren: ★★☆☆☆

Cijfer: 4,8

Vlak, gemakzuchtig en volledig inwisselbaar.

Hit score: 5,9

Zomerplaylist-vulling, maar snel vergeten zodra de zon ondergaat.

---