De bandnaam is al serieus, maar met A Season in Hell doen These New Puritans er nog een schepje ondergang bovenop. Een sonisch zwart gat dat je langzaam opslokt, alsof Joy Division een postklassiek project begon met een dichter op valium.
Het is onheilspellend, strak gecomponeerd en tegelijk chaotisch als een dagboek van iemand die je liever niet naast je in de trein wilt. Deze band maakt geen muziek om op te dansen, maar om langzaam in weg te zakken — met een lichte paniekaanval, maar dan esthetisch.
Cijfer: 8.4
Hitpotentie: 4.3 – Te duister voor radio, te briljant voor de massa. Dit hoor je niet op Sky Radio, maar wel op een nacht in Berlijn waar niemand meer praat.
De Sound: industriële rouwverwerking
Golvende synths, massieve klanklandschappen, een zanger die fluistert alsof hij iets weet wat jij niet aankan. Alles klinkt als het sonische equivalent van een grauw kunstmuseum.
De Tekst: existentialisme in dichtvorm
De titel verwijst niet toevallig naar Rimbaud. Dit is poëzie verpakt als wanhoop, zonder clichés of refrein. Geen 'ik mis je', maar 'wat betekent missen in een wereld zonder tijd'. Gezellig, kortom.
Het Oordeel: beklemmend, briljant, bloedserieus
Als A Season in Hell een persoon was, is het iemand die de hele avond zwijgt op een feestje, maar dan één zin zegt die je een week later nog wakker houdt.
Cijfer: 8.4 – A Season in Hell is een kunstwerk dat weigert te behagen. These New Puritans leveren een track af die je niet draait, maar ondergaat. Met open mond.
Hitpotentie: 4.3 – Geen radiohit. Wel cultmateriaal voor de donkere zielen onder ons die liever voelen dan vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten