Burn van BASHT. klinkt alsof een jonge Gallagher-broer is gestrand in Dublin met een gitaar, een sigaret en te veel gevoelens. Het is een gelaagde indierocktrack vol dramatiek, met die typische Britse branie, maar dan met Ierse melancholie eroverheen gestrooid als goedkope kaas op een pubburger.
De zang schuurt, de gitaren gloeien, en het refrein komt met net genoeg urgentie om te denken: ja hoor, dit wil ik live zien met een pint in mijn hand. Niet origineel, niet vernieuwend, maar wel gewoon: lekker. Alsof iemand met oprechte wanhoop roept: “Hoor dan!” – en je luistert toch.
Cijfer: 7.6
Hitpotentie: 7.2 – Dit kan zomaar een alternatieve sleeperhit worden. Niet omdat het moet, maar omdat het voelt alsof het wíl.
De Sound: britpop meets pubdrama
Rammelende gitaren, een stem die kraakt van betekenis, en drums die doen alsof ze in een veel groter stadion staan dan waar ze zijn. En toch werkt het, juist omdat het zich nergens inhoudt.
De Tekst: vuur, verlies en verlangen
Niet subtiel. Niet poëtisch. Wel raak. “Let it burn if it’s not enough.” Het soort zinnen dat je niet hoeft te analyseren om het te begrijpen.
Het Oordeel: een dreigende, broeierige belofte
Als Burn een persoon was, is het iemand die zegt: "Het gaat prima met me," terwijl z’n ogen iets anders vertellen — en dat is precies waarom je blijft luisteren.
Cijfer: 7.6 – Burn is een rauwe, vurige indierocker die niet revolutionair is, maar wel uit de tenen komt. En dat voel je.
Hitpotentie: 7.2 – Als het in de juiste festivalset knalt, kan dit zomaar een publieksfavoriet worden. Maar dan moet wel iemand het op tijd oppikken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten