Radio Free Alice - "Empty Words" (Official Music Video)

Cijfer: 8.2

Sommige bands hebben de gave om je mee terug te nemen naar een tijd waarin je nog niet eens geboren was, en toch voelt het alsof je er altijd al deel van uitmaakte. Empty Words van Radio Free Alice is zo'n nummer. Het is alsof je een oude, stoffige LP opzet en ineens beseft dat je heupen vanzelf beginnen te bewegen, ondanks je beste pogingen om stoïcijns te blijven.

De Sound: Post-punk met een Moderne Twist

Radio Free Alice heeft duidelijk goed geluisterd naar hun post-punk voorgangers, maar ze voegen er een frisse, eigentijdse draai aan toe. Empty Words begint met een hoekige gitaarlijn die je meteen bij de kladden grijpt. De ritmesectie is strak en onverbiddelijk, alsof ze je willen dwingen om op te staan en te dansen, zelfs als je dat helemaal niet van plan was.

De synths voegen een extra laag toe die het geheel zowel nostalgisch als vernieuwend maakt. Het is alsof je naar een mixtape luistert die je coolste oom in de jaren '80 voor je heeft gemaakt, maar dan met een productie die je doet beseffen dat we toch echt in 2025 leven.

De Tekst: Een Generatie in Stagnatie

Volgens de band zelf gaat Empty Words over het gevoel van sociale stagnatie dat veel jongeren in deze generatie ervaren. De tekst is doordrenkt met een gevoel van frustratie en verlangen naar verandering, zonder te vervallen in clichématige slogans. Het is poëtisch zonder pretentieus te zijn, en dat is een kunst op zich.

De regels "I could kill them with my empty words or I could save them" resoneren lang nadat het nummer is afgelopen. Het is die ambiguïteit die de luisteraar uitnodigt om zelf betekenis te geven aan de woorden, en dat is precies wat goede kunst hoort te doen.

Het Oordeel: Een Verfrissende Duik in een Bekende Zee

Als Empty Words een persoon was, dan was het die ene vriend die altijd net iets te hard praat op feestjes, maar wiens enthousiasme zo aanstekelijk is dat je het hem nooit kwalijk neemt. Het is een nummer dat je herinnert aan de kracht van muziek om zowel te entertainen als te provoceren.

Voor liefhebbers van post-punk en new wave is dit een traktatie. Voor degenen die liever in de veilige haven van mainstream pop blijven, kan het misschien wat te hoekig en uitdagend zijn. Maar zelfs zij zouden moeten toegeven dat Radio Free Alice iets speciaals heeft neergezet met Empty Words.

Cijfer: 8.2 – Een energieke en meeslepende track die zowel nostalgisch als vernieuwend aanvoelt.

---

Vilhelm Buchaus - I'm Yours (Official video)

Cijfer: 5.5 (maar een 8.5 voor zijn gezicht)

Soms heb je van die nummers waarvan je denkt: Dit gaat me volledig meeslepen. Dit wordt een emotionele achtbaan. En dan… gebeurt er eigenlijk niet zoveel. I'm Yours van Vilhelm Buchaus is precies zo’n track. Het is als een prachtig versierde taart waarvan de vulling uiteindelijk gewoon lucht blijkt te zijn.

De Sound: Loopt Niet Over van Overvloed

Laten we eerlijk zijn: muzikaal gezien is I'm Yours net zo spannend als een gemiddelde maandagmiddag. Een beetje gitaar, een beetje gevoelige zang, een vlaagje dramatiek, en dat is het wel. Het is het type liedje dat je op de achtergrond in een koffiebar hoort terwijl je denkt: Moet ik nu gaan vragen welke Spotify-playlist dit is, of laat ik het gewoon passeren?

Buchaus zingt met gevoel, dat zeker, maar het blijft allemaal een beetje net-niet. Alsof hij bang is om écht los te gaan en volledig in de emotie te duiken. Dit is niet slecht, maar ook niet iets wat je nog dagenlang in je hoofd blijft meedragen.

De Tekst: Zucht… Weer een Liefdesverklaring

Hoeveel liedjes bestaan er over de woorden "Ik ben van jou"? Nou, te veel. En helaas voegt I'm Yours daar weinig aan toe. Het is allemaal heel oprecht en kwetsbaar bedoeld, maar de tekst voelt alsof hij bij elkaar is gesprokkeld uit een verzameling oude liefdesbrieven en Hallmark-kaarten.

Het probleem is niet dat het slecht is, maar dat het nergens boven het maaiveld uitsteekt. Het raakt geen diepe snaren, het schudt je niet wakker, het maakt je niet boos of verdrietig. Het is er gewoon. Een liefdeslied dat keurig in het rijtje past van alle duizenden andere liefdesliedjes zonder er echt bovenuit te springen.

Het Pluspunt: Een Oogappel met Potentie

Maar goed, laten we even eerlijk zijn. Vilhelm Buchaus is een knappe jongen. En in de muziekwereld kan dat best een doorslaggevende factor zijn. Je kunt je voorstellen dat iemand halverwege het nummer denkt: Hm, best matig, maar laat ik toch even de videoclip opzoeken. En ja hoor, daar is hij dan, met zijn perfect gemodelleerde haar en indringende blik.

En laten we niet vergeten: hij is nog jong. Dit is geen muzikale doodzonde, dit is een oefenronde. Wie weet waar hij over een paar jaar mee komt. Misschien een banger, misschien een ballad die wél die extra laag heeft. Maar op dit moment is I'm Yours vooral een nummer dat het vooral moet hebben van de looks van de artiest en niet per se van zijn muzikale lef.

Het Eindoordeel: Geen Ramp, Maar Ook Geen Herhaling Waard

Als I'm Yours een persoon was, dan was het die ene collega die altijd heel vriendelijk en netjes is, maar waar je na vijf minuten praten alweer vergeten bent waar het gesprek over ging.

Cijfer: 5.5 – Mager en voorspelbaar, maar visueel aantrekkelijk.

Tyler Rayn - Just Go (Official Music Video)

Cijfer: 7.5

Soms kom je een nummer tegen dat voelt als een muzikale schop onder je kont, een vriendelijke herinnering dat het tijd is om die energiezuigende mensen uit je leven te bannen. Just Go van Tyler Rayn is precies dat nummer. Het is alsof Rayn je persoonlijk komt vertellen: "Genoeg is genoeg, tijd om op te ruimen." En laten we eerlijk zijn, wie kan daar nou tegen zijn?

De Sound: Pop met een Doel

Just Go is een popnummer dat je meteen bij de lurven grijpt. Het heeft een aanstekelijke beat en een melodie die je na één keer luisteren al mee kunt neuriën. Rayn's stem is krachtig en emotioneel geladen, precies wat je nodig hebt om de boodschap over te brengen. Het is alsof je favoriete popnummer en je meest motiverende zelfhulpboek een liefdevolle samensmelting hebben gehad.

De productie is strak en modern, met genoeg lagen om het interessant te houden, maar zonder te vervallen in overdaad. Dit is het soort nummer dat je opzet als je jezelf een peptalk wilt geven, of als je net die ene toxische persoon uit je leven hebt verbannen en je dat wilt vieren met een dansje in de woonkamer.

De Tekst: Simpel, maar Effectief

Rayn schreef Just Go tijdens een periode waarin hij dingen moest loslaten die hem tegenhielden. De tekst is recht voor zijn raap en laat weinig aan de verbeelding over: het gaat over het loslaten van mensen die je energie opslurpen en je eigenwaarde aantasten. Geen poëtische omwegen of ingewikkelde metaforen, gewoon een duidelijke boodschap: "Ik ben klaar met je, verdwijn uit mijn leven." Het is verfrissend in zijn eenvoud en daardoor des te krachtiger.

Het Oordeel: Een Noodzakelijke Oproep tot Zelfzorg

Als Just Go een persoon was, dan was het die ene vriend die je altijd aanspoort om voor jezelf op te komen en je herinnert aan je eigenwaarde. De persoon die je vertelt dat het oké is om 'nee' te zeggen en om mensen die je naar beneden halen de deur te wijzen. Het is een muzikale reminder dat zelfzorg begint met het stellen van grenzen.

Voor iedereen die wel eens vast heeft gezeten in een toxische relatie of vriendschap, is dit nummer een anthem van bevrijding. Voor degenen die altijd iedereen tevreden willen houden, kan het een wake-up call zijn. Hoe dan ook, Just Gois een krachtige oproep om voor jezelf te kiezen, verpakt in een catchy popnummer.

Cijfer: 7.5 – Een energiek en motiverend popnummer dat je aanspoort om toxische banden te verbreken en voor jezelf te kiezen.

Suzanne Vega - Speakers' Corner (Official Video)

Cijfer: 7.8

Sommige artiesten veranderen met de tijd, experimenteren met nieuwe stijlen en proberen hip te blijven, met wisselend succes. Suzanne Vega niet. Suzanne Vega blijft gewoon Suzanne Vega. En daar moeten we haar dankbaar voor zijn. Speaker’s Corner is weer zo’n typisch Vega-nummer: slim, subtiel en met een tekst die meer lagen heeft dan een goedgebouwde lasagne.

De Sound: Vertrouwd, Maar Nooit Saai

Luisteren naar Suzanne Vega is als een gesprek met een oude vriend die je al een tijdje niet hebt gezien. Het voelt direct bekend, maar toch is er altijd iets nieuws te ontdekken. Speaker’s Corner heeft die kenmerkende Vega-sound: ingetogen, helder gezongen en minimalistisch gearrangeerd, maar met een onderliggende scherpte die ervoor zorgt dat je blijft luisteren.

De gitaar is subtiel, de percussie is precies gedoseerd, en Vega’s stem heeft nog steeds die kalme, bijna zakelijke toon waarmee ze de meest diepzinnige teksten kan brengen zonder dat het overdreven dramatisch wordt. Als Leonard Cohen de koning van het spraakzingen was, dan is Suzanne Vega de koningin van het spraakfluisteren.

De Tekst: Slim, Gelaagd en Subtiel Venijnig

Speaker’s Corner verwijst natuurlijk naar die legendarische plek in Hyde Park, Londen, waar mensen vrijuit mogen spreken, ongeacht hoe vreemd of onzinnig hun ideeën zijn. En zoals altijd speelt Vega met dit concept: het gaat niet alleen over die fysieke plek, maar over het bredere idee van meningen, stemmen en wie er écht gehoord wordt.

De tekst is typisch Vega: intelligent, zonder in pretentieus geneuzel te vervallen. Ze observeert, stelt vragen, maar schreeuwt nooit. Dit is geen activistisch protestnummer, maar eerder een ironische, poëtische reflectie op hoe mensen (soms iets te graag) hun mening delen. Kortom: een lied dat even tijd nodig heeft om in te dalen, maar dan blijft hangen.

Het Oordeel: Vega Doet Wat Ze Altijd Doet – en Dat is Goed

Als Speaker’s Corner een persoon was, dan was het die ene slimme vriend die je altijd nét een stap voor is in discussies. Niet omdat hij schreeuwt of zijn mening opdringt, maar omdat hij op een rustige, scherpe manier dingen zegt waardoor je denkt: Verdorie, daar zit wat in.

Voor trouwe Suzanne Vega-fans is dit weer een prachtig stukje herkenbaarheid. Voor mensen die houden van muziek die wat harder of uitgesprokener is, kan het misschien wat te subtiel blijven. Maar laten we eerlijk zijn: niet elke artiest hoeft schreeuwerig of bombastisch te zijn. Soms is een rustige, doordachte stem precies wat de wereld nodig heeft.

Cijfer: 7.8 – Vertrouwd, slim en subtiel venijnig. Vega blijft Vega, en daar kunnen we alleen maar blij mee zijn.

classic : Youth Lagoon - "Montana"

Cijfer: 8.5

Sommige nummers klinken als een soundtrack voor een moment dat je nog niet hebt meegemaakt, maar waarvan je voelt dat het ooit gaat gebeuren. Montana van Youth Lagoon is precies dat: een dromerig, melancholisch meesterwerk dat aanvoelt als een herinnering die je niet helemaal kunt plaatsen.

Dit is geen ‘lekker nummer voor op de achtergrond’ terwijl je de afwas doet. Nee, Montana dwingt je om te luisteren, om even stil te staan bij alles wat je de afgelopen jaren hebt weggeduwd. Dit is een nummer voor de melancholici, de dromers, en de mensen die weleens naar buiten staren alsof ze in een arthouse-film zitten.

De Sound: Fragiel, Opbouwend en Uiteindelijk Ontploffend

Trevor Powers, het brein achter Youth Lagoon, weet hoe hij emotie moet vangen in geluid. Montana begint klein, met breekbare pianonoten en een stem die klinkt alsof hij elk moment kan verdwijnen in de wind. Het is zacht, het is intiem, en het voelt alsof je een persoonlijke gedachtegang afluistert.

Maar dan… langzaam bouwt het op. De synths zwellen aan, de drums komen binnen als een verre donder en het nummer groeit uit tot iets groots, iets dat je volledig meesleurt. Het heeft datzelfde epische gevoel als de muziek van Sigur Rós of Explosions in the Sky, maar dan met een extra laag kwetsbaarheid.

Tegen de tijd dat het nummer echt losbarst, besef je dat je adem hebt ingehouden. Want ja, dit is een van die nummers die je dwingen om even alles los te laten.

De Clip: Prachtig en Hartverscheurend Tegelijkertijd

En dan hebben we de videoclip nog. Dit is niet zomaar een verzameling willekeurige beelden om het nummer te ondersteunen. Nee, deze clip is cinematografie met een hoofdletter C. Het vertelt een verhaal over verlies, oorlog, jeugd en vergankelijkheid, allemaal zonder woorden, maar met beelden die je in je maag stompen.

Je kunt Montana beluisteren zonder de clip te zien en het is al prachtig. Maar met de clip erbij? Dan wordt het een emotionele uppercut waar je even van moet bijkomen.

De Tekst: Poëtische Vaagheid op Zijn Best

Zoals het hoort bij dit soort muziek, is de tekst niet rechttoe rechtaan. Er worden geen concrete verhalen verteld, maar gevoelens geschetst. Trevor Powers zingt met zijn hoge, haast fluisterende stem woorden die zweven tussen herkenning en mysterie.

Zinnen als “There’s a landslide coming” voelen onheilspellend, alsof er iets onafwendbaars op je afkomt. En misschien is dat ook precies de kracht van Montana: het legt niets uit, maar laat je voelen.

Het Oordeel: Hemels, Maar Niet Voor Iedereen

Als Montana een persoon was, dan was het die ene vriend die altijd te diep in gedachten verzonken is. De persoon die je midden in de nacht een bericht stuurt met een cryptische zin als "Denk je ooit na over de eindigheid van dingen?"

Voor fans van dromerige, melancholische muziek is dit een absolute parel. Voor mensen die op zoek zijn naar iets luchtigs of catchy? Nou ja, succes ermee. Montana is geen snelle hap, dit is een zeven-gangen-emotiediner waar je even voor moet gaan zitten.

Cijfer: 8.5 – Adembenemend mooi, zowel in geluid als beeld. Maar bereid je voor op een existentieel crisisje.

Committee of Sleep - Steel Chairs [Official Video]

Cijfer: 7.9

Sommige bandnamen roepen direct vragen op. Committee of Sleep klinkt als een groep wetenschappers die zich buigt over de kunst van een goed dutje, of als een vergadering waar je per ongeluk in belandt en na drie uur nog steeds geen idee hebt waar het over gaat. Maar nee, het is een band. En hun nummer Steel Chairs is allesbehalve slaapverwekkend.

De Sound: Een Mix van Nostalgie en Industriële Sfeer

Vanuit de eerste seconden grijpt Steel Chairs je vast als een oud liftdeurtje dat nét te langzaam sluit. Het heeft die post-punkachtige, industriële sfeer die doet denken aan bands als Joy Division en Interpol, maar met een modernere, gruizige indie-rand.

De baslijn is dreigend, de gitaar klinkt alsof hij een zware dag achter de rug heeft, en de zang heeft dat monotone, licht ongeïnteresseerde timbre dat in de jaren ‘80 per ongeluk een kunstvorm werd. Het voelt als een combinatie van New Wave en alternatieve rock, met een klein vleugje psychedelische dreiging.

Dit is geen muziek om gezellig bij te barbecueën. Dit is muziek voor lange, eenzame nachtritten of avonden waarop je net te lang in een vreemde kroeg blijft hangen, terwijl iemand naast je met een half leeg glas whisky over "de staat van de wereld" begint.

De Tekst: Poëtisch Vaag of Gewoon Een Metafoor-Overload?

De titel Steel Chairs roept meteen allerlei beelden op. Gaat het over worstelen? Over de harde, kille realiteit van het leven? Of gewoon over een kamer vol metalen stoelen waar niemand comfortabel op zit? De songtekst doet weinig moeite om antwoorden te geven.

Met zinnen als "The weight of silence bends the frame" en "Shadows fold beneath the iron seat" krijg je het gevoel dat er iets groots wordt bedoeld, maar wát precies? Geen idee. En dat is misschien juist de kracht van de tekst: hij laat ruimte voor interpretatie.

Het Oordeel: Intrigerend, Maar Niet Voor Iedereen

Als Steel Chairs een persoon was, dan was het die ene gast die altijd net iets te lang over de existentialistische kant van IKEA-meubilair praat. Mysterieus, interessant, maar soms ook een beetje vermoeiend.

Voor fans van post-punk en donkere indie is dit een absolute aanrader. Voor liefhebbers van vrolijke meezingers? Misschien iets te intens. Dit is muziek voor als je met je handen in je jaszakken tegen de wind in loopt en even helemaal klaar bent met de wereld.

Cijfer: 7.9 – Dreigend, mysterieus en perfect voor lange nachten. Maar verwacht geen zonnige deuntjes.

The Head And The Heart - After The Setting Sun (Visualizer)

Cijfer: 7.5

Soms heb je van die nummers die klinken alsof ze speciaal zijn geschreven voor een dramatische scène in een Netflix-serie: een eenzame hoofdrolspeler staart naar de horizon, net als de zon langzaam achter de bergen verdwijnt. After The Setting Sun van The Head And The Heart is zo’n track.

Dit is geen liedje voor de feestbeesten of adrenalinejunkies. Nee, dit is muziek voor mensen die in de regen naar buiten staren en net doen alsof ze in een arthousefilm zitten.

De Sound: Een Zachte Wervelwind van Emotie

The Head And The Heart staan bekend om hun melancholische folkpop met net genoeg americana om het nog een beetje stoer te houden. After The Setting Sun is daarop geen uitzondering. De akoestische gitaren klinken warm en nostalgisch, de pianotoetsen zijn precies gevoelig genoeg om je een brok in de keel te bezorgen zonder dat het klef wordt, en de samenzang voelt als een warme deken voor je ziel.

Je hoort invloeden van bands als Fleet Foxes en Lord Huron, maar dan met een iets toegankelijker randje. Dit is het soort muziek dat perfect past bij een roadtrip door een herfstig landschap, of bij een avond waarop je nadenkt over alles wat je de afgelopen jaren hebt fout gedaan – maar dan op een gezellige manier.

De Tekst: Poëtisch of Gewoon Treurig?

De titel After The Setting Sun zegt eigenlijk al genoeg. Dit is een nummer over vergankelijkheid, loslaten en het feit dat de zon altijd weer opkomt – behalve als je je gordijnen dichthoudt en Netflix je vraagt of je nog leeft.

De tekst balanceert tussen poëtisch en nét iets te sentimenteel. "We watch the light fade, but never let it die" – ja, dat klinkt mooi, maar zeg dat maar eens tegen je energierekening. Toch heeft het nummer genoeg oprechte emotie om niet in de ‘Hallmark-kaart’-categorie te belanden.

Het Oordeel: Mooi, Maar Je Moet Er Wel Zin In Hebben

Als After The Setting Sun een persoon was, dan was het die ene vriend die diepzinnige gesprekken wil voeren terwijl jij gewoon je friet wilt eten. Mooi, sfeervol, maar soms een tikkeltje dramatisch.

Voor fans van The Head And The Heart is dit een prima toevoeging aan hun discografie. Voor anderen is het een nummer dat je waarschijnlijk niet opzet tijdens het sporten, maar misschien wel op een regenachtige zondagmiddag terwijl je naar buiten staart en net doet alsof je in een videoclip zit.

Cijfer: 7.5 – Prachtig en melancholisch, maar misschien iets te serieus voor sommige gelegenheden.

Nick Heyward - Perfect Sunday Sun (Official Music Video)

Cijfer: 8.2

Soms hoor je een nummer en denk je: "Dit is precies hoe het moet klinken als je zondagochtend wakker wordt zonder kater, de vogels nét hard genoeg fluiten en je koffie perfect op temperatuur is." Perfect Sunday Sun van Nick Heyward is precies dat: een nummer dat de zon laat schijnen, zelfs als het buiten giet en je buurman alweer met zijn bladblazer in de weer is.

De Sound: Tussen Nostalgie en Fris Gewassen Beddengoed

Nick Heyward, bekend van Haircut 100 (voor de jongere lezers: nee, dat is geen hipsterkapsalon), heeft altijd een neus gehad voor zonnige melodieën en melancholische ondertonen. Perfect Sunday Sun is geen uitzondering.

De gitaarklanken zijn zo warm dat je bijna zonnebrandcrème op wilt smeren. De baslijn loopt soepel door het nummer als een fietser op een dijkweg zonder tegenwind. En Heywards stem? Die heeft dat perfecte randje van iemand die weet hoe het is om zowel succes als een regenachtige dinsdagmiddag te ervaren.

Het nummer heeft een soort feelgood, maar zonder de geforceerde ‘kijk ons eens blij zijn’-vibe van sommige moderne popnummers. Het klinkt alsof Paul McCartney, Belle & Sebastian en The Lightning Seeds samen in een strandhuisje aan het jammen zijn – met een glas witte wijn in de hand en de geur van zonnebrand in de lucht.

De Tekst: Poëzie voor de Normale Mens

"Perfect Sunday Sun" is niet het soort nummer waar je diep filosofische waarheden in moet zoeken. Geen existentialistische ellende, geen moeilijke metaforen over verloren liefdes of de zin van het leven. Nee, het is gewoon een viering van het moment.

Zinnen over de zon, het licht, de rust – het is bijna kinderlijk in zijn eenvoud, maar precies dat maakt het zo sterk. Soms wil je niet nadenken over de toestand van de wereld, inflatie of of je auto nog door de APK komt. Soms wil je gewoon een nummer dat je herinnert aan dat ene weekend in de zomer van '96 toen alles nog simpel was.

Het Oordeel: Een Nummertje Dat Zichzelf Niet Opdringt

Als Perfect Sunday Sun een persoon was, dan was het die ene vriend die altijd vrolijk is, maar zonder irritant te zijn. Niet de schreeuwerige man op het terras die net te veel Aperol Spritz op heeft, maar de relaxte gast die zonder moeite een goede sfeer creëert.

Dit is een lied dat je spontaan opzet als je een goede dag hebt. Of als je wilt doen alsof je een goede dag hebt. En laten we eerlijk zijn: soms is dat alles wat we nodig hebben.

Cijfer: 8.2 – Warm, zonnig en precies de juiste dosis nostalgie zonder klef te worden.

Rohna - Don't Come Down (Official Music Video)

soms hoor je een nummer en denk je: "Dit is de soundtrack van een avond waarop je per ongeluk in een kroeg belandt waar je niet had moeten zijn, maar uiteindelijk toch blijft hangen." Don't Come Down van Rohna is precies zo’n track. Een mix van Alternative Indie Rock en Psychedelic Punk Rock, met invloeden die variëren van The Black Keys en Lovejoy tot Last Dinosaurs en Grouplove. Kortom: een geluid dat balanceert tussen nonchalante coolness en gecontroleerde chaos.

De Sound: Tussen een Droom en een Hoofdschudding

De track opent met een riff die klinkt alsof The Black Keys en The Aces samen in een stoffige garage hebben zitten jammen. Het tempo zweept op als een brommer zonder uitlaat en de vocalen hebben dat rafelige randje dat ergens tussen energiek en lichtelijk gestrest zweeft. Rohna weet een sfeer neer te zetten waarin je je zowel euforisch als een beetje paranoia voelt – net als na drie biertjes en een te sterke espresso.

De psychedelische lagen geven het geheel een soort trip-gevoel, alsof je The Black Pumas hoort na een lange nacht zonder slaap. Het refrein is catchy, maar net overstuurd genoeg om je het gevoel te geven dat je midden in een liveconcert staat waar je per ongeluk in de moshpit bent beland.

De Tekst: Filosofisch of Gewoon Wazig?

Wat Rohna precies probeert te zeggen met Don’t Come Down blijft een beetje in het midden hangen. Is het een oproep om in het moment te blijven? Een metafoor voor een trip die te vroeg eindigt? Of gewoon een passieve-agressieve boodschap aan iemand die maar blijft zeuren over verantwoordelijkheden? Hoe dan ook, de tekst is vaag genoeg om interessant te blijven, maar direct genoeg om niet in Radiohead-territorium te belanden.

Het Oordeel: Lekker, Maar Niet Voor Iedereen

Als Don’t Come Down een persoon was, dan was het die ene vriend die altijd nét iets te hard praat en beweegt alsof hij Red Bull als water drinkt. Charmant, energiek, maar ook een tikkeltje vermoeiend. De liefhebbers van bands als Flipturn, The Moss en Palace zullen dit ongetwijfeld een toptrack vinden. Voor anderen kan het misschien iets te veel van het goede zijn.

Maar hé, muziek is geen IKEA-handleiding. Soms moet je gewoon even luisteren en genieten. Of, zoals Rohna zelf suggereert: vooral niet naar beneden komen.

Cijfer: 7.8 – Een energieke trip met een randje, maar misschien niet voor iedereen.

---

Stephen Dawes - Dopamine (Visualizer)

⭐⭐⭐✨ (3.5/5)

Stephen Dawes serveert met Dopamine een fijne dosis alt-pop die, ironisch genoeg, net niet genoeg dopamine opwekt om écht euforisch van te worden. Het nummer heeft alle ingrediënten die een moderne poptrack nodig heeft: een catchy beat, een melancholische ondertoon en een refrein dat je na twee keer luisteren al mee kunt neuriën. Maar is dat genoeg om op te vallen tussen de berg aan TikTok-vriendelijke popliedjes?

Dawes’ stem zweeft moeiteloos tussen dromerig en nonchalant, ergens tussen The 1975 en Lauv in, met een vleugje boy-next-door-charme. Het is gepolijst, het is slick, maar misschien ook een tikkeltje te veilig. Het refrein blijft hangen, de productie is modern en clean, maar nergens krijg je het gevoel dat je iets hoort wat je niet al eerder hebt gehoord.

Als Dopamine een drug zou zijn, dan was het meer een kopje espresso dan een echte adrenalinekick. Lekker om je dag mee te beginnen, maar het verandert je leven niet. Desondanks, als je van smooth alt-pop met een melancholische rand houdt, dan is dit een prima toevoeging aan je playlist. Just don’t expect it to rewire your brain chemistry.

Sebastian Schub - Ruin Me (Lyric Video)

⭐⭐⭐⭐ (4/5)

Sebastian Schub klinkt op Ruin alsof hij een whiskeybar binnenloopt, een sigaret uitdrukt, en zijn ziel op tafel gooit. Zijn stem? Een brok rauwheid met een randje melancholie, alsof Rag’n’Bone Man en Hozier samen een verloren nacht in Dublin hebben doorgebracht. Dit is pure emotie in de vorm van gruizige vocalen en een bluesy ondertoon die je niet loslaat.

Het nummer bouwt subtiel op – geen bombast, geen overdreven effectbejag. De instrumentatie blijft sfeervol en ingetogen, waardoor Schub alle ruimte krijgt om de luisteraar te grijpen. En dat doet hij. Hij zingt niet alleen over pijn en spijt, hij is de pijn en het spijt.

Toch voelt Ruin op sommige momenten net iets te bekend aan. Het is meeslepend, maar bewandelt paden die anderen al eerder geplaveid hebben. Is dat erg? Niet per se. Soms wil je geen vernieuwing, maar gewoon een stem die recht je hart in scheurt. En dat heeft Schub.

Kortom: perfect voor een regenachtige avond, een goed glas whisky en een klein beetje zelfmedelijden.

Patrick Watson feat. Charlotte Cardin - Gordon in the Willows (Official ...

⭐⭐⭐⭐⭐ (5/5)

Sommige nummers zijn geen liedjes, maar kunstwerken. Gordon in the Willows is er zo één. Patrick Watson opent met een pianopartij die zo breekbaar is dat je bijna je adem inhoudt, alsof één verkeerde beweging het moment kan verstoren. En dan… Charlotte Cardin.

Haar stem snijdt door de stilte als een mes door zijde. Puur, kwetsbaar, maar met een onderhuidse kracht die je niet loslaat. Ze draagt het nummer volledig, alsof ze een verloren ziel bezingt in een mistige herfstnacht. Geen opsmuk, geen grootse climax – alleen rauwe, eerlijke emotie.

Watson blijft op de achtergrond, als een schilder die de perfecte kleuren kiest zonder zelf op het doek te staan. Dit is minimalisme op zijn mooist: elke noot, elke ademhaling telt. Het voelt als een fluistering in een wereld vol geschreeuw, een herinnering aan hoe muziek je écht kan raken.

Een tijdloos meesterwerkje.

Nick Hexum - 1978 (Official Music Video)

soms zet je een nummer op en voel je meteen dat je door een tijdmachine wordt geslingerd. Niet een flashy DeLorean, maar een roestige, met cassettebandjes volgestouwde Volkswagenbus, waar de geur van oude leren stoelen en een vleugje nostalgie je tegemoet komt. Nick Hexum’s "1978" is precies dat: een ballad die je meeneemt naar een tijd waarin je nog op blote voeten door de achtertuin rende en de grootste zorg was of je Walkman-batterijen het einde van de dag zouden halen.

Hexum, bekend als de stem van 311, gooit het over een totaal andere boeg. Geen reggae-rock deze keer, maar een melancholische trip door memory lane, verpakt in warme akkoorden en een stem die ruikt naar zonsondergangen en vergeelde Polaroids. Het nummer klinkt alsof Tom Petty en The War on Drugs samen een avond aan de whiskey hebben gezeten en besloten hebben om een ode aan vervlogen tijden te schrijven.

Hoogtepunt: De gitaarlijn, die als een oude vriend je schouder vastpakt en fluistert: "Weet je nog?"

Minpunt: Als je niet van nostalgie houdt, is dit voor jou hetzelfde als een drie uur durende diavoorstelling van andermans vakantieherinneringen.

Conclusie: "1978" is een liefdevolle knipoog naar vroeger, zonder sentimentele kitsch. Hexum weet precies hoe hij het verleden moet inkleuren: met een beetje weemoed, een beetje hoop en een melodie die je het gevoel geeft dat je op een eindeloze snelweg rijdt, met de ramen open en de wind in je gezicht.

Cijfer: ⭐⭐⭐⭐☆ (4/5) – De perfecte soundtrack voor een nostalgische roadtrip… of gewoon een avondje mijmeren over hoe snel de tijd eigenlijk gaat.

PETER WILSON- When I Turn on the Radio (Radio Edit)

sommige mensen zetten de radio aan en horen de nieuwste hit van Billie Eilish. Anderen zetten de radio aan en vragen zich af waarom er geen échte muziek meer wordt gemaakt. Peter Wilson hoort duidelijk bij die laatste categorie. When I Turn on the Radio is een muzikale tijdmachine die rechtstreeks naar het gouden tijdperk van de Italo Disco schiet – een tijd waarin de synths glommen, de beats strak waren en de melodieën zo verslavend dat je ze de hele nacht op je Walkman bleef terugspoelen.

Wilson serveert hier een dampend bord nostalgie, met een overdaad aan retro-ingrediënten: pompende drumcomputers, galmende vocalen, en synthesizers die zo uit een Giorgio Moroder-productie lijken te komen. Denk aan een mix tussen Modern Talking, Fancy en Savage, met een vleugje Pet Shop Boys voor de romantische toets. De uber-80s sound wordt compleet gemaakt met een refrein dat je na één keer luisteren al meezingt – of je wilt of niet.

De productie? Spot-on. De vibe? Alsof je door Miami Beach cruist in een witte Ferrari Testarossa, een zonnebril op je neus, het haar perfect geföhnd door de wind van snelheid en decadentie. De baslijn pulseert, de synths zweven, en de melodie is net cheesy genoeg om authentiek te zijn, zonder in de parodie-val te trappen. Dit is Italo Disco zoals het bedoeld is: over-the-top, kleurrijk en onweerstaanbaar dansbaar.

Hoogtepunt: Die synth-riff die ergens tussen You're My Heart, You're My Soul en een vergeten Jean-Michel Jarre-compositie in zweeft. Pure eighties-magic.

Minpunt: Laten we eerlijk zijn, je moet wel écht van dit genre houden. Als je allergisch bent voor drumcomputers en synthbassen, dan is dit niks voor jou.

Conclusie: When I Turn on the Radio voelt als een verloren hit uit 1985 die per ongeluk pas in 2024 is uitgebracht. Als je heimwee hebt naar de tijd van pastelkleurige colberts, discotheken met rookmachines en dramatische keytar-solo’s, dan is dit je nummer.

Cijfer: ⭐⭐⭐⭐☆ (4/5) – Zet de radio op standje retro, trek je witte sneakers aan en laat je meeslepen door de glorie van de Italo Disco!

Andy Bell - space station mantra

Andy Bell, de gitarist van Ride en later solo de kosmische kapitein van zijn eigen muzikale ruimteschip, presenteert Space Station Mantra. En nee, dit is niet zomaar een liedje, dit is een muzikale ruimtereis zonder gordels en zonder noodlanding. Zet je schrap voor een trip die ergens zweeft tussen Kraftwerk, Neu! en een beetje Bowie in zijn Berlijnse periode – maar dan met een moderne shoegaze-droomrand.

De track opent met een hypnotiserende synthlijn die rechtstreeks uit de ruimtekamer van Tangerine Dream lijkt te zijn gesmokkeld. De drums tikken als een metronoom voor astronauten, strak en zonder haast. Dan komt Bell’s stem: kalm, zweverig, alsof hij de luisteraar rechtstreeks vanuit een zwevende capsule toespreekt. De tekst? Een mantra, letterlijk en figuurlijk. Als een space-age goeroe herhaalt Bell de woorden op een manier die je in een trance brengt – ergens tussen zen en psychedelisch verdwalen in de eindeloze kosmos.

Muzikaal is het een meesterlijk stukje Neo-Krautrock, met pulserende baslijnen en synths die als vallende sterren door het nummer schieten. Fans van Can en Cluster zullen er een nostalgisch traantje bij wegpinken, terwijl modernere luisteraars de link naar LCD Soundsystem of Spiritualized wel zullen horen. En dan die gitaarklanken: subtiel, maar essentieel, als ruimtestof dat zich langzaam in je oren nestelt.

Hoogtepunt: De opbouw. Dit is geen song met een klassieke structuur, maar een sonische reis die je pas loslaat wanneer je zelf besluit om uit de baan van Bell’s Space Station te stappen.

Conclusie: Space Station Mantra is geen hit voor de radio, maar een soundtrack voor de late uurtjes, voor lange ritten zonder eindbestemming, of gewoon voor iedereen die met zijn hoofd in de sterren loopt. Andy Bell bewijst wederom dat hij een meester is in sfeerschepping en dat je geen raket nodig hebt om ver te reizen – alleen een goed paar koptelefoons.

Cijfer: ⭐⭐⭐⭐☆ (4/5) – Tijdsbesef verdwijnt, je voelt je gewichtloos en de aarde is ineens heel ver weg. Missie geslaagd, captain Bell

Edwyn Collins - The Heart Is A Foolish Little Thing (Official Video)

⭐⭐⭐⭐☆ (4/5)

Edwyn Collins, de Schotse grootmeester van de soulvolle melancholie, is terug. En nee, niet met een nieuwe versie van A Girl Like You – want als hij daar een euro voor kreeg elke keer dat iemand die song aanvroeg, kon hij inmiddels Buckingham Palace kopen. Nee, The Heart Is A Foolish Little Thing is een gloednieuwe single en een schoolvoorbeeld van hoe je muziek met gevoel maakt zonder te verzanden in kleffe nostalgie.

Vanaf de eerste klanken voelt het als een warme omhelzing van een man die zijn levenslessen niet op een tegeltje, maar in een songtekst giet. De opening is subtiel, met zachte gitaarakkoorden en een baslijn die je direct in een diepe fauteuil drukt. Dan komt Collins’ stem binnen, nog steeds dat kenmerkende warme, licht broze timbre, alsof hij je persoonlijk influistert: Weet je nog hoe dom je was in de liefde? Ja? Mooi, ik ook.

De song heeft een heerlijke vintage vibe, ergens tussen soul, pop en croonerrock in, met net genoeg moderniteit om niet te klinken alsof hij uit een museum is ontsnapt. De refreinen zijn zo meeslepend dat je na één luisterbeurt al mee neuriet – een kunst die alleen de écht grote songwriters beheersen. Tekstueel is het een mooie balans tussen romantische weemoed en ironische wijsheid. Want ja, het hart is een dwaas ding, en dat zal het altijd blijven.

Het mooiste moment? De brug. Een moment van pure openbaring waarin Collins alle lagen afpelt en je met open armen laat voelen wat hij bedoelt. Geen opsmuk, geen overbodige productie-trucs. Gewoon een eerlijke, prachtige song die klinkt als een verloren classic die je stiekem al jaren kende.

Conclusie: The Heart Is A Foolish Little Thing is een ode aan de eeuwige domheid van de liefde, verpakt in een tijdloze song die je recht raakt. Edwyn Collins bewijst dat hij nog steeds een van de meest ondergewaardeerde muzikale verhalenvertellers is.

Cijfer: ⭐⭐⭐⭐☆ (4/5) – Romantisch zonder klef te worden, melancholisch zonder depri te zijn. Kortom: vintage Collins.

ALBUMRECENSIE :Doves – Constellations For The Lonely ⭐⭐⭐⭐ (4/5)

Vijf jaar. Vijf lange jaren moesten we wachten op nieuw werk van Doves, een band die ooit albums uitbracht met de regelmaat van een goed geoliede Britse regenbui. Maar goed, sommige dingen hebben tijd nodig—en als je dan eindelijk met een album komt dat voelt als een sonische sterrenhemel, dan is het wachten geen straf maar een investering.

Met Constellations For The Lonely keren de Mancunians terug naar hun vertrouwde melancholische grandeur, maar met een extra laagje diepgang en een productie die zo rijk is dat je het haast met een dessertlepel wil oplepelen. Vanaf de eerste noten van opener "Cathedrals of the Mind" weet je: Doves zijn terug in topvorm. De dromerige gitaren, de ruimtelijke drums en de altijd weemoedige stem van Jimi Goodwin voelen als een warme omhelzing op een koude herfstavond.

Het album is een reis langs sterrennevels en vallende dromen, met hoogtepunten als "Lost Souls Reprise", een nummer dat perfect de balans vindt tussen nostalgie en hoop. "Lonely Satellites" bouwt zich laag voor laag op tot een epische climax, terwijl "Signals In The Dark" een subtiele knipoog lijkt naar hun vroege werk, maar dan volwassener, bijna filosofisch.

Toch is het niet alleen maar galmende grootsheid. Doves weten precies wanneer ze gas terug moeten nemen, zoals op het intieme "Silent Fires", waar je elk woord bijna voelt branden. En afsluiter "The Final Transmission" is zo filmisch dat je haast verwacht dat Christopher Nolan opduikt met een script onder zijn arm.

Conclusie: Doves leveren met Constellations For The Lonely een klein meesterwerk af. Geen radicaal nieuwe koers, maar een perfect geperfectioneerde versie van waar ze altijd al goed in waren: grootse melancholie met een gouden randje. Dit album is als sterrenkijken op een heldere nacht—prachtig, rustgevend en tijdloos.

Cijfer: ⭐⭐⭐⭐ (4/5) – We mogen blij zijn dat ze terug zijn. En hopelijk hoeven we geen vijf jaar meer te wachten op de volgende

The Kickons - Bring Me Down Slow (Official Lyric Video)

The Kickons – Bring Me Down 🎸 (Cijfer: 6,5)

Als er één bandnaam klinkt alsof ze het hele weekend in de kroeg hangen en maandag pas ontdekken dat het alweer dinsdag is, dan is het The Kickons wel. Maar helaas, Bring Me Down heeft niet de rebelsheid van een doorgezakt weekend of de euforie van een nacht zonder einde. Dit nummer is eerder de kop koffie op maandagochtend: noodzakelijk, maar niet per se opwindend.

De gitaren klinken strak, de drums tikken netjes af en de zang doet wat het moet doen. Maar daar zit ‘m nou net het probleem: het moet niks. Alles aan dit nummer voelt keurig binnen de lijntjes gekleurd, alsof ze een Spotify-hit proberen te fabriceren zonder ook maar één risico te nemen. Dit is de muziekversie van een degelijke middenklasser: betrouwbaar, rijdt lekker, maar je vergeet na een week al welke auto het ook alweer was.

Tekstueel wordt er geklaagd over iemand die de zanger "naar beneden haalt", maar echt diep gaan we niet. Geen hartverscheurende pijn, geen rebelse schreeuw – eerder een lichte zucht en een sippe blik uit het raam. Muzikaal leunt het tegen de veilige britpop-meets-indierock-sound aan die al jarenlang prima werkt, maar zonder het rauwe randje dat je nodig hebt om écht op te vallen.

Conclusie: Bring Me Down brengt je nergens heen waar je nog niet bent geweest. Het is catchy genoeg om je hoofd zachtjes te laten knikken, maar of je het over een maand nog herinnert? Dat is twijfelachtig. Een veilig nummer, maar misschien mogen The Kickons de volgende keer wat harder schoppen. 

Luke Spiller - The Ending Is Always The Same (Lyric Video)

Luke Spiller – The Ending Is Always The Same 🎭 (Cijfer: 6,8)

Ah, Luke Spiller, de flamboyante frontman van The Struts, die nu solo probeert om net zo groots en meeslepend te klinken als in zijn banddagen. En wat krijgen we? Een nummer dat net als de titel al verraadt: voorspelbaar. Dit is de muzikale versie van een romantische komedie waarvan je na vijf minuten al weet wie met wie eindigt. Spannend? Niet echt. Vermakelijk? Mwah.

Spiller’s stem is nog steeds een mix van Freddie Mercury-light en een 80s glamrockzanger die een liter haarspray per uur verbruikt, maar hier ontbreekt de vonk die zijn werk met The Struts zo onweerstaanbaar maakt. The Ending Is Always The Same klinkt degelijk, maar zonder de dramatische flair die je van hem verwacht. De opbouw is keurig, de productie is gladgestreken als een net gestreken blouse, maar het mist een rauw randje. Het voelt een beetje alsof hij in de studio dacht: "Laten we een veilig liedje maken dat iedereen prima vindt." En dat is precies wat het is: prima.

De songtekst? "The ending is always the same, I’m lost in the game." Tja, Luke, als je dat van tevoren al weet, waarom doe je dan überhaupt nog mee? Het is alsof je Monopoly speelt, al ziet dat je broer altijd wint en tóch enthousiast het bord opstelt. Hier hadden we een onverwachte wending willen horen, een muzikale plot twist, maar nee – alles gaat volgens het bekende script.

Conclusie: Dit is een net kapsel zonder rock-'n-roll attitude, een leren jasje zonder scheuren, een vuurwerkshow met alleen sterretjes. Je zult er niemand kwaad mee doen, maar ook niemand écht enthousiast krijgen. Luke Spiller solo? Tot nu toe lijkt het erop dat hij zonder zijn band de magie mist. Misschien tijd om de Struts weer bij elkaar te roepen, want dit voelt als een film waarvan we de afloop al te vaak hebben gezien. 

James Arthur - Embers (Lyric Video)

James Arthur – Embers 🔥✨ (Cijfer: 8,2)

James Arthur is terug en hij heeft lucifers meegenomen. Embers is precies wat de titel belooft: een langzaam smeulende emotionele vuurzee die je met elke seconde dieper in de as van je eigen gevoelens trekt. Dit is niet zomaar een liefdeslied, nee, dit is de soundtrack van de aftermovie van een relatie die nog nét niet is opgebrand, maar wel op het punt staat om een doos tissues in rekening te brengen.

James Arthur zingt zoals hij altijd doet: alsof hij net een marathon heeft gehuild en nu met zijn laatste krachten probeert om je hart binnenstebuiten te keren. Zijn stem schommelt tussen rauw en breekbaar, alsof hij elk moment door de microfoon kan vallen. En dat is precies wat Embers zo goed maakt. Het is een nummer dat je meeneemt in die typische Arthur-emotie: ergens tussen "Ik mis je" en "Ik mis mezelf met jou" in.

Muzikaal? Het begint klein, met een intieme pianobegeleiding, alsof James je eerst even zachtjes geruststelt. Maar maak je geen zorgen, na een minuut of twee barst het los en zwellen de instrumenten aan tot het niveau van een stadionballad waar je met één hand op je hart en de andere in de lucht staat te schreeuwen: "IT’S STILL BURNING!" Want natuurlijk brandt het nog. James Arthur is niet het type dat gewoon een lamp uitdoet en naar bed gaat. Hij laat het vuur smeulen, hij blijft staren naar de kolen, en hij gooit er – emotioneel gezien – nog een halve tank benzine op.

De songtekst? Laten we eerlijk zijn: niemand wint de Nobelprijs Literatuur met "the embers are still burning," maar in combinatie met zijn stem en de bombastische productie is het onmogelijk om niet even mee te voelen. Dit is hét lied voor de momenten dat je met een melancholische blik uit het raam staart en een denkbeeldig filmtrailer-montage van je leven in elkaar zet.

Conclusie: Embers is een klassiek James Arthur-nummer: dramatisch, intens en bij uitstek geschikt voor mensen die houden van grootse gevoelens zonder directe emotionele schadevergoeding te eisen. Een power ballad met het hart op de juiste plek en de vlammen in de juiste stand. Dus zet het op, staar in de verte, en geef jezelf over aan de smeulende restanten van een liefde die misschien nog niet helemaal uitgedoofd is. 🔥💔

RY X - Tell Me (Official Audio)

Y X doet het weer. Met Tell Me neemt hij ons mee op een melancholische reis waar zelfs een regenachtige zondag in november jaloers op zou zijn. Dit nummer is als een fluistering in het donker, een warme trui voor je ziel, of een emotionele uppercut waarvan je pas vijf minuten later doorhebt dat je knock-out bent gegaan.

De stem van RY X? Een mix tussen een engel die net wakker wordt en iemand die zojuist zijn derde espresso heeft gedronken, fluisterend maar intens. Hij zingt met een fragiele breekbaarheid die je kippenvel geeft op plekken waarvan je niet wist dat je daar kippenvel kon krijgen. Het nummer ademt minimalisme, maar juist daardoor komt alles extra binnen: de zachte piano, de etherische synths en die zwevende gitaarpartijen die ergens tussen Bon Iver en Sigur Rós in hangen.

De tekst is simpel maar doeltreffend. "Tell me, tell me, tell me it's over," zingt RY X, alsof hij al weet dat het over is, maar stiekem hoopt dat iemand hem het tegendeel vertelt. Het is een liefdeslied voor de verloren zielen onder ons, voor wie ooit met een lege blik uit het raam heeft gestaard, luisterend naar muziek die nét dat ene traantje over de rand duwt.

Het nummer is een slow burner. Geen knaller, geen stadionanthem, maar eerder een soundtrack voor een film die nog niet bestaat, een film waar de hoofdpersoon verdwaald door een mistig bos loopt, nadenkend over het leven. En dat is precies de kracht van RY X: hij maakt muziek voor de momenten die je niet in woorden kunt vangen.

Conclusie: Tell Me is als een fluisterend liefdesbriefje op muziek, een nummer dat je raakt zonder dat het je omver hoeft te blazen. Zet het op repeat, dim de lichten en laat je meevoeren. Maar pas op: voor je het weet zit je existentiële vragen te stellen aan je plant. (Cijfer: 8,7)