Egoism - New Friends (Official Video)

Cijfer: 8.1
Hitpotentie: 6.1 – Te slim voor de massa, te mooi om te negeren.

New Friends is een indiepopparel die op het eerste gehoor niets lijkt te willen, maar ondertussen langzaam onder je huid kruipt. Alles klinkt vriendelijk, zweverig, sympathiek — tot je goed luistert en ontdekt dat er iets wringt. En gelukkig maar, want perfecte mensen zijn saai. Dat geldt ook voor muziek.

De Sound: suiker met zout

De gitaarlijn glijdt, de vocalen zijn luchtig en transparant, en de drums zijn net aanwezig genoeg om het geheel richting te geven. Het klinkt als een droom, maar dan een waarin je je afvraagt of je eigenlijk wel wakker wilt worden. Shoegaze light met indieglans.

De Tekst: zacht cynisch

Nieuwe vrienden maken, het klinkt vrolijk. Maar onder de oppervlakte hoor je eenzaamheid, twijfel, en het verlangen om ergens bij te horen zonder jezelf te verliezen. Het is coming-of-age-pop zonder de clichés — een zeldzaamheid.

Het Oordeel: glimlachend verdriet in 3 minuten

Als New Friends een persoon was, is het iemand die glimlacht in de groepsfoto, maar net iets te lang naar de grond kijkt als niemand oplet. Je gunt het ze. En je blijft hangen in hun hoofd.

---

Cijfer: 8.1 – New Friends is sprankelend melancholisch en muzikaal raak. Indiepop met net genoeg ruis om echt te voelen. Geen vuurwerk, maar wel warmte.

Hitpotentie: 6.1 – Ideaal voor de alternatieve playlists met namen als Rainy Day Vibes of Feeling Kinda Soft. Geen hit, wel een blijver.

The Lumineers- Nobody Knows

Cijfer: 8.2
Hitpotentie: 4.5 – Te klein om te schreeuwen, te echt om te negeren.

Nobody Knows is geen hit. Het is een fluistering. Een liedje dat in een kamer verschijnt, gaat zitten, en je aankijkt zonder iets te zeggen. De Lumineers — meestal goed voor grootse folkrefreinen en handklapkoortjes — doen hier precies het tegenovergestelde: alles wordt kleiner, stiller, eerlijker. En daardoor groter.

De Sound: piano, stem, adem

Een eenvoudige pianolijn die klinkt alsof hij in één take is ingespeeld. Een stem die het niet probeert, maar gewoon zingt zoals het voelt. Geen strijkers, geen trucs, geen poespas. Dit is het soort productie waar je geen mening over kunt hebben — alleen stilte.

De Tekst: kwetsbaar en precies

“Nobody knows...” — en je voelt dat dat waar is. Het is een lied over onzekerheid, verlies, misschien zelfs over afscheid, zonder dat het sentimenteel wordt. Geen grote metaforen, gewoon een paar zinnen die blijven hangen omdat ze niks proberen te bewijzen.

Het Oordeel: klein liedje, groot gevoel

Als Nobody Knows een persoon was, is het iemand die je net iets te lang aankijkt in de regen, niet wegrent en ook niets zegt. En dat is precies genoeg.

---

Cijfer: 8.2 – Nobody Knows is een prachtig klein liedje dat niet opvalt, maar je bijblijft. Muziek zonder opsmuk, alleen maar gevoel. Zo zeldzaam dat het bijna ongemakkelijk wordt.

Hitpotentie: 4.5 – Geen radiohit, geen Spotify-knaller, maar een parel voor wie weet dat sommige liedjes alleen werken als je luistert. Echt luistert.

Elliot James Reay- Daydreaming

Cijfer: 5.2
Hitpotentie: 6.8 – Als Radio 5 ooit een festival houdt, is dit de afsluiter. Om 15:30 uur.

Daydreaming is zo behaaglijk dat je spontaan begint te geeuwen. Het is een vriendelijk, akoestisch huppelliedje vol nostalgie, zonder dat iemand gevraagd heeft naar vroeger. Alles klinkt keurig, schoon, en volkomen snuffig. Het is het muzikale equivalent van een glas lauwe rooibosthee met een koekje uit 1994.

De Sound: zachte gitaar, zachte klap

Akoestische gitaar, beetje brush-drums, en een stem die klinkt alsof hij lesgeeft aan een muziekschool in een dorp waar nooit iets gebeurt. Alles netjes. Alles aardig. Maar nergens bijt het. Het is muziek die zich excuseert voor het feit dat het überhaupt bestaat.

De Tekst: dromerig over niks

Hij mijmert wat, droomt weg, maar vergeet ons onderweg te vertellen waarover. Alles blijft hangen in open zinnen, alsof de punchline nog in de oven staat. Het klinkt als iemand die in dagboeken schrijft met een potlood, maar nooit doorbladert.

Het Oordeel: brave burgermuziek

Als Daydreaming een persoon was, is het iemand die met een vlotkraagje op een zondagmiddag klassieke platen draait, precies op huiskamervolume. Lief, maar je valt erbij in slaap. Per ongeluk.

---

Cijfer: 5.2 – Daydreaming is keurig, oubollig en ongevaarlijk. Een vriendelijk niemendalletje voor wie liever terugblikt dan vooruitkijkt. Muziek voor bij het ramenlappen.

Hitpotentie: 6.8 – Grote kans dat dit grijsgedraaid wordt in koffiecorners met kunstplanten. En dat is ook precies de doelgroep.

The Blue Stones - Falling Leaves (Official Audio)

Cijfer: 7.5
Hitpotentie: 6.6 – Net stevig genoeg voor de radio, net melancholisch genoeg voor de terugweg naar huis.

Falling Leaves is een nummer dat zichzelf heel serieus neemt — maar gelukkig met genoeg muzikaal gevoel om daar deels mee weg te komen. De stem lijkt rechtstreeks geleend van The Boxer Rebellion: warm, gedragen en net wanhopig genoeg om je iets te laten voelen, zonder dat het dramatisch wordt.

De muziek is strak, gitarig en opbouwend. Je hoort dat het bedoeld is voor mensen met een leren jas en een Spotify-playlist genaamd “Wegdenken”.

De Sound: anthems voor gevoelsmensen met gitaarfetisj

De gitaren schuiven als herfstbladeren over asfalt, de drums weten precies wanneer ze mogen losgaan, en alles klinkt net gelikt genoeg om serieus genomen te worden door producers — en net ruw genoeg om niet te glad te zijn. Het is gebouwd als een stadiontrack, maar met emotionele bescheidenheid.

De Tekst: introspectie in vier akkoorden

De tekst is poëtisch op een manier die je herkent van bands die veel kijken naar hun schoenen terwijl ze zingen. Alles draait om vallen, blijven, veranderen. Het is niet wereldschokkend, maar het klopt wél — en dat is tegenwoordig al een prestatie.

Het Oordeel: solide herfstrock

Als Falling Leaves een persoon was, is het iemand die je tegenkomt op een herfstdag in een park, met oortjes in, een jas met opstaande kraag, en een blik alsof hij net iets belangrijks bedacht heeft — en het weer vergeten is.

---

Cijfer: 7.5 – Falling Leaves is oprechte gitaarrock met een ziel, zonder groots te willen zijn. Geen vernieuwing, maar wel vakwerk. En dat met een stem die zelfs The Boxer Rebellion jaloers maakt.

Hitpotentie: 6.6 – Voldoende kracht voor een indiehitje, voldoende diepte voor een herfstige tranentrekker.

Real Lies - Finding Money (Official Audio)

Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 5.0 – Alleen voor wie zijn afterparty liever voelt dan herinnert.

Finding Money klinkt als een herinnering aan een herinnering. De beat tikt gestaag door, de synths golven als metrostations in de verte, en de stem… praat. Of eigenlijk: mompelt. In een soort poëtisch Engels dat alleen maar diep lijkt als je te moe bent om vragen te stellen.

Het is Underworld-light, maar dan met minder techno en meer melancholie. Geen schreeuw, maar een fluistering van een verloren generatie.

De Sound: clubmuziek voor introspectieve types

De beat is steady, de sfeer filmisch. Niet gemaakt om op te dansen, maar om op te verdwalen. De synthlijnen trekken lijnen in de mist, de melodie komt te laat — en precies daardoor op tijd. Het voelt als een nacht die je beleefd hebt, maar nooit begreep.

De Stem: sprekend verlangen

De vocal is niet gezongen, maar gezegd. Alsof een Britse taxichauffeur besluit z’n gevoelens te verwerken in spoken word. Het werkt. Juist door het gebrek aan drama. Het is afstandelijk, maar intiem. Alsof hij liever niet vertelt wat hij vertelt.

Het Oordeel: dansvloerpoëzie in slow motion

Als Finding Money een persoon was, is het iemand die naast je op de stoep zit na een lange nacht, een sigaret opsteekt en zonder omkijken zegt: “Het was beter dan niks.”

---

Cijfer: 8.0 – Finding Money is Underworld in spijkerbroek. Minder hard, maar wel met hetzelfde hart. Een nachtelijk mijmernummer dat je niet begrijpt, maar wel voelt.

Hitpotentie: 5.0 – Te langzaam voor de dansvloer, te vaag voor de radio, maar perfect voor de mensen die nog natrillen van iets wat ooit belangrijk voelde.

Steve Queralt feat. Emma Anderson - Lonely Town (Official Video)

Cijfer: 8.6
Hitpotentie: 3.3 – Alleen voor mensen die hun gevoelens onder een laag galm bewaren.

Shoegaze is zo'n genre dat je niet hoort, maar over je heen laat spoelen. En Lonely Town is een golf van precies de juiste temperatuur. Steve Queralt (ja, die van Ride) en Emma Anderson (inderdaad, van Lush) bewijzen dat het genre leeft. Of op z’n minst melancholisch ademt door een wollen sjaal.

De muziek is traag, troostrijk en verdwaald — op de best mogelijke manier.

De Sound: dromerig en dwingend traag

Gitaren zwellen aan en verdwijnen weer. De baslijn plakt aan de vloer, de drums stuwen loom naar nergens. Dit is geen poplied. Dit is mist met richting. Queralt tekent een landschap van echo’s, en Emma Anderson zweeft daarboven alsof ze nog steeds niet helemaal is geland sinds 1992.

De Stem: zalig mooi in ongrijpbaarheid

Emma Anderson zingt zoals je je eerste liefde herinnert: zacht, onduidelijk, mooier dan het waarschijnlijk was. Haar stem zit verstopt tussen lagen reverb en afstand — en precies daar hoor je de emotie. Niet uitgesproken, maar voelbaar. Alsof ze zich excuseert voor het feit dat ze je raakt.

Het Oordeel: shoegaze zoals shoegaze bedoeld is

Als Lonely Town een plaats was, is het een dorp waar het altijd herfst is, waar je niemand tegenkomt, maar wel herinneringen hoort fluisteren in de wind.

---

Cijfer: 8.6 – Lonely Town is een melancholisch meesterwerkje dat niet schreeuwt om aandacht, maar langzaam onder je huid kruipt. Shoegaze in zijn puurste vorm, gezongen door iemand die je niet aankijkt, maar wel begrijpt.

Hitpotentie: 3.3 – Alleen geschikt voor mensen met goede koptelefoons, een lange wandeling en onverwerkt sentiment. En ja, dat zijn er gelukkig nog steeds genoeg

Hooveriii - Melody (Official Video)

Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 3.9 – Tenzij de gemiddelde luisteraar plotseling een drang naar eindeloos herhalen ontwikkelt.

Melody begint als een trip. En eindigt als een abrupte stop op de vluchtstrook. Het nummer bouwt iets hypnotisch op: repetitieve gitaren, bezwerende ritmes, een vocal die liever verdwijnt dan leidt. Alles klopt — totdat je op de klok kijkt en beseft: het is al voorbij.

De Sound: krautpop op standje warmdraaien

De gitaar ronkt als een oude sci-fi soundtrack, de synths fladderen net naast je gehoorgrens, en de drums klinken alsof ze op rails liggen. Het is loom, licht, psychedelisch zonder clichés. En net als je denkt: ja, nu gaat het ergens heen… houdt het op. Alsof iemand de stekker eruit trok omdat de parkeerwachter eraan kwam.

De Tekst: een bijzaak in mistige vorm

Wat gezongen wordt is ondergeschikt aan het gevoel. De stem is een instrument, geen boodschapper. Prima. Alleen jammer dat je nauwelijks de tijd krijgt om het gevoel te leren kennen voor het alweer verdwijnt.

Het Oordeel: verslavende sfeer, maar te snel afgekapt

Als Melody een persoon was, is het iemand die stil naast je komt zitten op een bankje, iets fascinerends begint te vertellen — en dan opstaat en wegloopt zonder reden. En jij zit daar dan nog even. In de nasleep.

---

Cijfer: 8.0 – Melody is sfeervol, subtiel en hypnotiserend. Maar met 2:33 op de teller voelt het alsof de band zelf vergeten is hoe lang een trance hoort te duren.

Hitpotentie: 3.9 – Perfect voor de fijnproever, maar veel te kort om écht in te verdwijnen. Een geweldige aanzet. Of: een tease zonder toetje.

f

James Vincent McMorrow - Cowboys of Los (Official Audio)

Cijfer: 8.4
Hitpotentie: 4.7 – Prachtig, maar je moet er wel bij stil willen staan.

Cowboys of Lost is geen single die je opzet om je humeur te verbeteren. Het is het muzikale equivalent van een eenzame fietstocht door mistige polders: prachtig, eerlijk, en je komt vooral jezelf tegen. McMorrow zingt met z’n hoofd een beetje schuin, alsof hij de pijn niet te hardop wil uitspreken — en juist daardoor komt het aan.

De Sound: ingetogen met grip

Het nummer is klein gehouden, maar niet kaal. De productie is precies goed: subtiele piano’s, een licht opbouwende onderlaag, en die stem — breekbaar zonder te breken. Het voelt niet gemaakt, het is er gewoon. Dat is het sterkste wapen van McMorrow: hij zingt niet alsof hij je iets wil verkopen. Hij zingt alsof hij net iets kwijt is geraakt.

De Tekst: melancholie zonder drama

Geen grootspraak, geen abstracte metafoor-tsunami. Gewoon woorden over verlangen, verlies en blijven proberen. En dat allemaal zonder opsmuk. Het is alsof hij de tekst rechtstreeks uit zijn notitie-app heeft voorgelezen, maar dan met een stem die je toch meteen gelooft.

Het Oordeel: klein lied, grote ruimte

Als Cowboys of Lost een persoon was, is het iemand die zwijgend naast je gaat zitten en pas iets zegt als je stopt met praten. Geen boodschap, geen therapie. Alleen erkenning.

---

Cijfer: 8.4 – Cowboys of Lost is een eerlijke, gevoelige parel die je niet dwingt om geraakt te worden, maar het gewoon laat gebeuren. McMorrow zingt zoals je zou willen dat mensen luisteren.

Hitpotentie: 4.7 – Te fragiel voor grote playlists, maar gemaakt voor het moment waarop je ze even allemaal overslaat.

ALBUM RECENSIE : Mumford & Sons – RUSHMERE (★★)

Cijfer: 5.4
Sterren: ★★ – Vertrouwd, veilig en volkomen vermijdbaar.

Na een periode van stilte en persoonlijke omwegen keert Mumford & Sons terug naar waar ze vandaan kwamen: naar het geluid dat ooit hun handelsmerk was. Helaas voelt Rushmere niet als een comeback, maar als een herhaling. Alsof iemand hun oude albums heeft laten remixen door een algoritme dat getraind is op middelgrote festivalweides en veilige emoties.

De Sound: alles op z’n plek, behalve de vonk

De banjo’s rammelen weer, de koortjes zwellen aan, en Marcus Mumford zingt nog altijd alsof hij net iets verloren is in een storm. Maar waar vroeger urgentie zat, zit nu routine. Het klinkt vertrouwd. En dus: voorspelbaar. Je hoort het allemaal al komen — vanaf track 2.

De Teksten: vol gevoel, maar leeg aan inhoud

Er wordt nog steeds intens gezongen over verlies, liefde, hoop en verwarring. Maar het is dezelfde woordenschat als tien jaar geleden, met nieuwe interpunctie. Je mist een nieuw perspectief. Of überhaupt: iets dat niet voelt als een oefening in formule-pop met een folkfilter.

Het Oordeel: een veilige terugkeer naar niets

Als Rushmere een persoon was, is het iemand die na tien jaar stilte eindelijk weer wat zegt — en dan precies herhaalt wat hij de vorige keer al zei. Alsof er in die stilte eigenlijk niet zo veel gebeurd is.

---

Cijfer: 5.4 – Rushmere is niet slecht. Het is veel erger: het is overbodig. Mumford & Sons maken precies het album dat hun trouwe fans verwachtten — en precies het album dat niemand nodig had.

Hitpotentie: 6.2 – Eén of twee nummers redden het wel tot de playlist “Acoustic Vibes” op Spotify. Maar impact? Die was er eerder. En beter.

Sophie Ellis-Bextor - Relentless Love (Official Visualiser)

cijfer: 6.9
Hitpotentie: 5.2 – Te veel echo van vroeger, te weinig stem van nu.

Sophie Ellis-Bextor danst weer. Of probeert het, al blijft het een beetje op de plaats trappelen. Relentless Love klinkt als een vergeten B-kant van Murder on the Dancefloor, maar dan met de urgentie van iemand die in slow motion terug de club in loopt terwijl het licht alweer aangaat. Het glittertje zit er nog, maar het spat niet meer.

De Sound: glimmend verleden in herhaling

De beat pulseert vriendelijk, de synths zijn retro-glad en de sfeer is onmiskenbaar jaren ’00 discopop. Maar alles blijft netjes binnen de lijntjes. Alsof het nummer liever niet te veel opvalt tussen andere mensen in de Spotify-playlist.

De Tekst: hartstocht met de rem erop

Relentless Love klinkt als een groot gevoel met een klein stemmetje. Er wordt gezongen over onuitputtelijke liefde, maar zonder het vuur. Alsof ze het niet zingt, maar herinnert. De woorden zijn er, de emotie iets minder.

Het Oordeel: beleefde dansmuziek

Als dit nummer een persoon was, is het iemand die in een glitterjurk op een bruiloft nog even probeert te swingen, maar vooral hoopt dat niemand ziet dat haar hak eigenlijk te hoog is.

---

Cijfer: 6.9 – Relentless Love is vriendelijk dansbaar, glanst nog wat na, maar zegt uiteindelijk weinig nieuws. Sophie blijft een icoon — maar hier klinkt ze meer als echo dan als stem.

Hitpotentie: 5.2 – Nostalgie in discovorm. Voor wie heimwee heeft naar 2002 en niets tegen herhaling heeft.

Wallows - Hide It Away (Official Video)

Cijfer: 7.8
Hitpotentie: 7.3 – Te eigenwijs voor mainstream, maar radiovriendelijk genoeg om mee te neuriën in de auto.

Wallows blijft de band die klinkt alsof ze net volwassen zijn geworden, maar zich nog niet helemaal op hun gemak voelen in dat lijf. Hide It Away is zo’n nummer dat rammelt, schuift, klopt — en toch nergens in elkaar zakt. De achtergrondgitaar speelt z’n eigen spelletje, alsof ‘ie z’n zin wil doordrijven, en eerlijk: laat hem maar.

De Sound: hoekig maar catchy

De drums tikken net naast de verwachtingen, de zang schuurt net genoeg, en die gitaar? Die doet alsof hij de lead zingt zonder woorden. Het klinkt als een band die hun angst voor stilte heeft omgezet in ritme.

Een soort Strokes-light voor mensen die liever op dinsdagavond uitgaan.

De Tekst: cryptisch-met-verlegen-blik

Het gaat over afstand, vermoedelijk. Of over emotioneel onvermogen. Of gewoon over iemand die z’n gevoelens parkeert achter een leuke melodie. Hoe dan ook: het werkt. Niet door wat ze zeggen, maar hoe ze het zeggen.

Het Oordeel: slungelig stijlvol

Als Hide It Away een persoon was, is het iemand die z’n jas altijd open laat hangen, praat met z’n handen in z’n zakken en net genoeg charme heeft om niet nerveus over te komen.

---

Cijfer: 7.8 – Hide It Away is rommelig strak, charmant onhandig en muzikaal scherp. Een liedje dat net niet cool probeert te zijn, en daarom juist wél is.

Hitpotentie: 7.3 – Een sleeper hit voor wie opgegroeid is met Arctic Monkeys, maar nu liever een beetje blijft zitten.

Phoebe Bridgers- Georgia Lee

Cijfer: 8.7
Hitpotentie: 2.2 – Te mooi voor radio, te rauw voor playlists genaamd ‘Chill Vibes’.

Phoebe Bridgers covert Tom Waits, en dat is meteen gevaarlijk terrein. Want waar Waits graaft in modder, ademt Phoebe vooral mist. Maar precies dáár, in die zachte, bijna afwezige benadering, raakt ze je alsnog frontaal. Georgia Lee is geen liedje, het is een open wond.

De Sound: stilte als middel

Alles klinkt ingehouden. De piano tikt alsof hij niet wakker wil worden. De zang zweeft ergens tussen fluister en breken. Phoebe zingt niet over Georgia Lee — ze verontschuldigt zich bijna dat ze haar nog noemt. En dat is ijzersterk.

De Tekst: de leegte blijft het hardst hangen

De tekst blijft van Waits, maar krijgt hier een andere kleur. Minder schurend, meer glijdend — maar daarom niet minder schrijnend. “Why wasn't God watching?” zingt ze, zonder pathos. Alsof het antwoord al te vaak niet gekomen is.

Het Oordeel: ingetogen sloopwerk

Als Georgia Lee een persoon was, is het iemand die je zachtjes een foto laat zien en dan pas zegt dat het kind erop niet meer leeft. Niet om je te shockeren. Gewoon, omdat het zo is.

---

Cijfer: 8.7 – Georgia Lee is bij Bridgers geen cover, maar een doorgefluisterde rouwadvertentie op muziek. Geen effectbejag, geen groot gebaar. Alleen het besef dat sommige verhalen beter klinken als ze bijna niet verteld worden.

Hitpotentie: 2.2 – Dit nummer wil geen hit zijn. Het wil alleen bestaan. En dat doet het — keihard, in stilte.

KANE - OLDER (Official Lyric Video)

Cijfer: 7.0
Hitpotentie: 7.6 – Vooral bij mensen met een festivalrug en Spotify Premium Family.

KANE is terug. En in plaats van zich opnieuw uit te vinden, doen ze iets veel gevaarlijkers: ze zijn eerlijk. Older is een nummer dat klinkt als een blik in de achteruitkijkspiegel — met de motor nog aan, maar zonder haast. Dinand zingt alsof hij zichzelf voor het eerst in jaren recht aankijkt. En het mooie is: het klinkt oprecht. Het jammere is: het klinkt ook een beetje alsof hij tijdens het zingen z’n sportschoolabonnement heeft opgezegd.

De Sound: warm, veilig, degelijk

De productie is keurig. Een beetje piano, een beetje gitaar, een melodielijn die nergens pijn doet. Het klinkt als muziek die gemaakt is om niemand tegen de haren in te strijken. Je hoort: “we zijn ouder geworden, maar we willen nog wel ergens op een mainstage staan zonder dat mensen weglopen.”

De Tekst: eerlijk, maar voorspelbaar

“Older, but not colder,” zou zomaar de ondertitel van het nummer kunnen zijn. Het is kwetsbaar, en dat siert ze. Maar het blijft een beetje hangen in open deuren en zachte zinnen over tijd, verlies en groei. Mooie woorden, maar je hebt ze eerder gehoord — waarschijnlijk op een T-shirt van een yoga-retreat.

Het Oordeel: sympathiek, maar braaf

Als Older een persoon was, is het iemand die net z’n eerste leesbril heeft gekocht en daar een ballad over geschreven heeft. Je gunt het hem, maar je vraagt je wel af of hij nog durft te springen.

---

Cijfer: 7.0 – Older is een volwassen poging tot introspectie met zachte randen. Kane bewijst dat ouder worden niet per se saai hoeft te klinken, maar het blijft wel een tikje te netjes.

Hitpotentie: 7.6 – Grote kans dat het meezingt op festivals waar mensen terugdenken aan de tijd dat ze nog sprongen. Nu vooral met een biertje in de hand en een zere knie.

Tortoise - "Oganesson"

Cijfer: 8.2
Hitpotentie: 1.1 – Alleen radioactief in de betere platenzaak.

Tortoise is terug. Of beter gezegd: Tortoise is nooit echt weggeweest, ze bewoonden gewoon een parallel universum waar melodie optioneel is en structuur heilig. Oganesson is genoemd naar het zwaarste edelgas ter wereld — en ja, zo klinkt het ook. Zwaar, zwevend, zeldzaam en enigszins giftig voor mensen met een zwakke concentratieboog.

De Sound: metronomisch mysterie

Tortoise speelt geen muziek, ze construeren beweging. Oganesson begint met een ritme dat klinkt alsof iemand een machine aan het stemmen is, en dan volgen de lagen: baslijnen, vibrafoon, gitaarflarden, synthpulsen. Geen couplet, geen refrein, geen verlossing. Alleen gelaagde ontwikkeling. En precies dat is de magie.

De Emotie: afstandelijk en toch betoverend

Je voelt niks. En daardoor: alles. Het is muziek die niet troost, niet raakt, maar wel ruimte maakt in je hoofd. Alsof je hersenen een beurt krijgen bij de mentale wasstraat.

Het Oordeel: Voor de luisteraar met geduld en vertrouwen

Als Oganesson een persoon was, is het iemand die naast je zit in de trein, niets zegt, maar bij het uitstappen een perfect gevouwen origami op je schoot achterlaat. Geen uitleg. Alleen structuur.

---

Cijfer: 8.2 – Oganesson is een meditatief bouwwerk zonder façade. Geen instant bevrediging, wel diepe muzikale precisie. Tortoise speelt voor mensen die niet bang zijn om te verdwalen in patronen.

Hitpotentie: 1.1 – Ongevaarlijk voor de hitlijsten. Dodelijk effectief in de juiste koptelefoon.

inneruu - eyelands (Official Video)

Cijfer: 8.0
Hitpotentie: 3.2 – Alleen als de wereld ineens massaal besluit in slow motion te leven.

Eyelands llo klinkt als een droom die net geen nachtmerrie wordt. Alles zweeft. Alles echoot. Alles voelt alsof het ergens anders vandaan komt, maar hier is neergestreken omdat het nergens anders welkom was. Dit is geen nummer, dit is een staat van zijn.

De Sound: dromerig verdwalen op lage snelheid

Het begint als een soundtrack voor iemand die net wakker is geworden in een kamer zonder ramen. Synths glijden voorbij als mist. De beat? Afwezig of op vakantie. De stem klinkt alsof hij vanuit een onderwaterwereld naar je fluistert, in een taal die je net níet helemaal begrijpt. En dat is precies de bedoeling.

De Tekst: of liever: een suggestie van tekst

Wat er gezongen wordt? Geen idee. Maar je voelt het wel. Het is alsof de woorden zich expres verstoppen in de klank — je moet zelf maar uitzoeken waar het over gaat. Poëzie via omwegen.

Het Oordeel: prachtig ongrijpbaar

Als Eyelands llo een persoon was, is het iemand die op een bank zit, zacht glimlacht, en dan weer verdwijnt in de nevel voordat je een vraag kunt stellen. En je mist hem. Of haar. Of het.

---

Cijfer: 8.0 – Eyelands llo is etherisch, vaag en prachtig. Het is wat je hoort als je tussen wakker en slapen zweeft, net voordat de wekker gaat.

Hitpotentie: 3.2 – Alleen geschikt voor nachtprogramma's, kunstgalerieën en mensen met heel veel tijd en een goed hoofdtelefoonbudget.

RECORD OF THE WEEK : Dua Lipa - Physical (feat. Troye Sivan) (Official Visualiser)

Dua Lipa gooit de jaren tachtig weer open, deze keer samen met Troye Sivan die erbij klinkt alsof hij net uit een parfumreclame is gewandeld. Het resultaat: een strakke, neonverlichte poptrack die net zo goed op een loopband als op een dansvloer past. En ja, er zit iets van The Weeknd in — maar dan zonder het existentiële verdriet. Meer glitter, minder zelfhaat.

De Sound: Retro, strak, veilig

De beat stuwt door als een perfect afgestelde crosstrainer. Alles is gelikt, afgemeten en perfect geproduceerd — zoals je dat van Dua Lipa mag verwachten. Troye Sivan voegt een extra vleugje glans toe, maar verandert het recept nauwelijks. Dit is geen duet. Dit is een feature met een zij-ingang.

De Tekst: Let’s get physical — maar niet te echt graag

Het refrein is catchy, maar voelt inmiddels meer als een slogan dan een gevoel. “Let’s get physical” had net zo goed op een sport-BH kunnen staan. De energie is er, de inhoud minder. Maar goed, niemand komt naar dit nummer voor de diepgang.

Het Oordeel: Pop op automatische piloot, maar met stijl

Als Physical een persoon was, is het iemand die eruitziet alsof ze alles op orde heeft, tot je drie vragen stelt en alleen de Spotify-playlist hoort draaien. Knap, charmant, maar iets té glad.

---

 Dua Lipa en Troye Sivan leveren een goed geoliede popmachine af die voelt als The Weeknd op dieet: zelfde synths, minder zielenpijn. Het werkt, het danst, het glanst — maar je vergeet het sneller dan je denkt.

Hitpotentie? Onmiskenbaar.
Maar wel volgens het boekje. Physical (feat. Troye Sivan) is gemaakt om te scoren: uptempo beat, herkenbaar refrein, twee grote namen, jaren-80 vibe (nog steeds hip), en genoeg energie om je sportschoolabonnement weer even te overwegen.

Het klinkt als een hit. Het ruikt als een hit. Het is een hit.
Maar — en hier komt de droogkomische kant — wel eentje uit de fabriek, niet uit het hart.

---

Dus samengevat:

Hitpotentie: 9/10
Herinneringswaarde: 5/10
Glans: veel.

Ziel: net zichtbaar bij tegenlicht. 😏✨📈

INDIE TOP 20 WEEK 13

1 (9). YUNGBLUD – Hello Heaven Hello
Drie bruggen, vier breakdowns en een zanger die klinkt alsof hij net uit een dagboek is gevallen. Chaotisch, theatraal, maar het leeft.
Cijfer: 8.1

2 (1). MATT BERNINGER – Bonnet Of Pins
Matt fluistert weer als de melancholische vaderfiguur die je nooit had. Wijn erbij. Stil zijn. Knappe ellende.
Cijfer: 8.3

3 (4). THESE NEW PURITANS ft. CAROLINE POLACHEK – Industrial Love
Liefde in een betonnen bunker. Caroline redt het van totale kilte. Kunstzinnig zonder gordijnen.
Cijfer: 7.7

4 (2). FONTAINS D.C. – It's Amazing To Be You
Zanger zingt alsof hij vergeten is wie hij is, maar dat werkt dus verrassend goed. Traag, droog, oprecht.
Cijfer: 8.0

5 (3). BON IVER – Everything Is Peaceful Love
Bon Iver blijft Bon Iver. Fluisterend door het bos met een laptop onder zijn arm. Mooi? Ja. Vernieuwend? Nee.
Cijfer: 7.8

6 (5). INHALER – A Question For You
Een Bono-zoon met grote ambities en kleine risico’s. Alles klopt. En dat is jammer.
Cijfer: 6.9

7 (7). MUMFORD & SONS – Malibu
De banjo ligt in de hoek, de melancholie blijft. Je proeft de zon, maar ook de sleur.
Cijfer: 6.8

8 (10). ANDY BELL – Don’t Cha Know
Zacht psychedelisch zwerven in de achtertuin van Ride. Het waait net hard genoeg om wakker te blijven.
Cijfer: 7.9

9 (12). THE WATERBOYS – Andy
Je weet niet wie Andy is, maar je gunt hem een knuffel. Zanger zingt met natte ogen en droge keel.
Cijfer: 7.5

10 (11). THE HORRORS – Ariel
Donkere synths met licht postpunk-lintje. Ariel blijkt geen zeemeermin, maar een nachtmerrie met stijl.
Cijfer: 7.6

11 (13). DAMIANO DAVID – Next Summer
Alsof Måneskin naar de sportschool is geweest en daarna een gevoelige zomersingle heeft opgenomen. Stoer met zonnebrand.
Cijfer: 6.7

12 (14). PATRICK WATSON ft. CHARLOTTE CARDIN – Gordon In The Willows
Muzikale poëzie voor mensen die huilen in zwart-wit. Alles klopt. Niks wil opscheppen.
Cijfer: 8.4

13 (8). SAM FENDER – Remember My Name
Nog steeds Springsteen op sneakers. Groot, meeslepend, licht over de top. Maar eerlijk is het wel.
Cijfer: 7.8

14 (16). HAIM – Relationships
Alsof je naar drie zussen luistert die tegelijk ruzie maken en harmonieën oefenen. Professioneel gevecht.
Cijfer: 7.2

15 (6). ROMY & SAMPHA – I’m Your Team
Beetje teamoverleg, beetje te veel voorzichtigheid. Mooie sfeer, weinig vuur.
Cijfer: 7.0

16 (19). PATRICK WOLF ft. ZOLA JESUS – Limbo
Gotische grandeur in een fluwelen doosje. Raar, rijk en heerlijk overgeproduceerd.
Cijfer: 8.1

17 (20). NOAH CYRUS ft. FLEET FOXES – Don’t Put It All On Me
Zachtjes stromend duet waarin niemand schuld wil, maar iedereen het draagt. Trillend op de rand van breekbaar en saai.
Cijfer: 7.4

18 (–). OZARK HENRY – Light
Een juweeltje van stilte. Geen drama. Wel impact. Muziek voor mensen die nog weten wat luisteren is.
Cijfer: 8.4

19 (–). GLAZYHAZE – Slap
Shoegaze met hart. Alles in nevel, maar niets vergeten. Fluisterpop met karakter.
Cijfer: 8.1

20 (15). FRANZ FERDINAND – Hooked
Nog steeds dansbaar, nog steeds brutaal. Maar ook: nog steeds Franz Ferdinand. En dat is tegelijk de kracht én het probleem.
Cijfer: 7.1

1.9 YUNGBLUD -Hello Heaven Hello

2.1 MATT BERNINGER - Bonnet  Of Pins

3.4 THESE NEW PURITANS FT. CAROLINE POLACHEK- Industrial Love

4.2 FONTAINS DC- It's AmazingTo Be You

5.3 BON IVER - Everything Is Peaceful Love

6.5 INHALER - A Question For You 

7.7 MUMFORD &SONS - Malibu

8.10 ANDY BELL- Don't Cha Know

9.12 THE WATER BOYS - Andy

10.11 THE HORRORS - Ariel  

11.13 DAMIANO DAVID -Next Summer *

12.14 PATRICK WATSON FT. CHARLOTTE CARDIN - Gordon in the Willows

13.8 SAM FENDER - Remember My Name

 14.16 HAIM- Relationships  

15.6 ROMY & SAMPHA - I'm Your Team

16.19 PATRICK WOLF FT. ZOLA JESUS-Limbo

17.20 NOAH CYRUS FT FLEET FOXES- Don't Put It All On Me

18.-- OZARK HENRY - Light 

19.--  GLAYHAZE - Slap

20.15 FRANZ FREDINAND - Hooked

OZARK HENRY -Light

Cijfer: 8.4 – Een juweeltje dat niet glimt, maar gloeit.

Light is geen liedje, het is een ademhaling. Ozark Henry doet wat hij al jaren doet: muziek maken die zich langzaam om je heen wikkelt als een warme, melancholische sjaal. Alles klinkt zacht, bedachtzaam en net mysterieus genoeg om niet meteen door te hebben waar je in beland bent. En voor je het weet, zit je er middenin.

Geen grote climax, geen confetti, geen refrein dat op een afterparty gedraaid wordt. Maar wel schoonheid. In stilte.

De Sound: Minimalisme met een ziel

De piano is spaarzaam. De productie is helder, zonder koud te worden. En zijn stem? Kalm, melancholisch, licht breekbaar. Geen overdreven emotie, maar precies genoeg om je aandacht vast te houden — zonder dat je weet waarom je zo geconcentreerd luistert.

Het voelt niet urgent, maar toch blijft het hangen. Dat is knap.

De Tekst: Licht als troost, zonder preek

De tekst is even simpel als doeltreffend. Geen overdreven poëzie of geforceerde diepgang. Gewoon: licht als hoop, als iets dat je kunt vasthouden als het donker wordt. Het is troostrijk zonder dat het sentimenteel wordt. En dat is vandaag de dag bijna een vak apart.

Het Oordeel: Subtieler dan dit krijg je ze niet

Als Light een persoon was, is het iemand die je niks opdringt, maar waarvan je achteraf denkt: dat gesprek was precies wat ik nodig had. Stil, maar raak.

---

Cijfer: 8.4 – Light is een klein juweeltje, glanzend van eenvoud. Ozark Henry bewijst dat je met minimale middelen maximale schoonheid kunt maken. Voor alle artiesten die denken dat je gevoelens moet opblazen tot bioscoopspektakel: luister hier eens naar. Dit is de kracht van zacht.

Monolink - Powerful Play (Official Video)

Cijfer: 7.8 – Droomritme voor mensen die vergeten zijn waarom ze zijn gaan dansen.

Monolink is zo’n artiest die beats met betekenis probeert te combineren — elektronische melancholie, zeg maar. Powerful Play klinkt als iets dat bedoeld is om zowel op een Berghain-dansvloer als in een meditatieve ademhalingsoefening te passen. En dat lukt. Min of meer.

Het nummer zweeft ergens tussen club en kathedraal. En precies daardoor voel je soms meer afstand dan verbinding.

De Sound: Dromerig met een kloppend hart

Het begint subtiel, met een langzaam pompende bas en soundscapes die klinken alsof iemand ambientmuziek onder een sterrenhemel wilde maken, maar toch de laptop niet kon loslaten. De beat komt traag op gang, maar als ‘ie er is, werkt het wel. Alles klopt technisch, niks wringt — en misschien is dat precies het probleem.

De Tekst: Filosofie in loopvorm

"Powerful Play" verwijst naar het bekende Whitman-gedicht (O Me! O Life!) – en dus wordt het ineens groots, existentieel en een tikkeltje pretentieus. De vraag is of je het hoort, of dat je het moet opzoeken op Genius.com. De tekst cirkelt rond de vraag: wat is jouw bijdrage? Monolink stelt hem fluisterend, zonder te veel richting.

Het is mooi. Het is slim. Het is ook een beetje alsof een dj je tijdens het dansen een TED Talk wil geven.

Het Oordeel: Esthetisch, doordacht, en iets te zelfbewust

Als Powerful Play een persoon was, is het die ene gast op een afterparty die eerst een uur zwijgt, dan één filosofische zin zegt — en daarna weer twee uur zweeft op z’n eigen vibe. Intrigerend. En ook een beetje vermoeiend.

---

Cijfer: 7.8 – Powerful Play is knap gemaakt, sfeervol en slim, maar net iets te glad om echt te raken. Monolink bouwt een prachtige wereld — maar vergeet af en toe dat we ook gewoon willen voelen. Voor alle elektronische artiesten die denken dat je diepgang kunt exporteren via Ableton: soms helpt het ook gewoon om te durven botsen.

Jade Bird - Who Wants (Official Music Video)

cijfer: 8.0 – Pijnlijk eerlijk, alsof je iemand hoort glimlachen terwijl ze je hart teruggeeft in stukken.

Who Wants is niet boos. Niet hysterisch. En juist daardoor komt het keihard aan. Jade Bird heeft een stem die tegelijk stug en breekbaar klinkt, alsof ze zich net heeft bedacht dat ze al veel te lang beleefd is gebleven. Het refrein is catchy, de tekst snijdt, en de productie houdt zich in — maar je voelt: hier zit frustratie verpakt in beleefd cynisme.

De Sound: Country-pop met scherpe randjes

De gitaar klinkt vrolijk. Haar stem niet. Dat contrast maakt het interessant. Alles klinkt alsof het bij een radiohit hoort, maar ondertussen gaat het over een relationeel wrak waar niemand met droge ogen uitkomt. Het is uptempo, maar je hoort het gif onder de motorkap.

De Tekst: Wie wil er liefde, als het dit is?

"Who wants love like that?" vraagt ze. En je weet: dit is geen retorische vraag. Dit is een evaluatie, een exitgesprek en een middelvinger in één. Zonder te schreeuwen. Gewoon constaterend. Het soort tekst dat passief-agressief in je hoofd blijft hangen — op een prettige manier.

Het Oordeel: Glimlachend venijn

Als Who Wants een persoon was, is het iemand die tijdens een etentje kalm zegt dat het écht beter is dat jullie uit elkaar gaan — en dan alsnog de lekkerste wijn bestelt en voor je taxi betaalt. Pijnlijk stijlvol.

---

Cijfer: 8.0 – Who Wants is een vlijmscherpe breakup-track met countrypop-laklaag. Jade Bird zingt het lief, maar bedoelt elk woord. Voor iedereen die denkt dat kracht gelijkstaat aan volume: luister naar hoe je iemand met een glimlach volledig onderuit kunt halen.c

YUNGBLUD - Hello Heaven, Hello [Live] | The Jonathan Ross Show

Cijfer: 8.1 – Theater, punk en ADHD in één dampende tornado.

YUNGBLUD live is nooit een subtiele ervaring, en Hello Heaven, Hello is daarop geen uitzondering. Het begint als een ballad, eindigt als een punkopera, en onderweg struikelt hij minstens drie keer over zijn eigen emoties. Maar dat is precies de bedoeling. Hij is een rockster voor mensen met TikTok-aandachtsspanne, maar wel één met een hartslag.

De Sound: Drie bruggen, vier stemmingen, nul rust

Het nummer vliegt van fluisterzang naar schreeuwmonoloog, via een synthlijn, langs een gitaarmuur, en eindigt in een collectieve hysterie. Je hoort een publiek dat óf extatisch is óf zich afvraagt wat er net gebeurd is. En YUNGBLUD zelf? Die zweeft ergens tussen een predikant en een puber in paniek.

Live werkt het, omdat het leeft. En omdat hij het meent. Je hoort de overslaande stem, het gebrek aan controle, de chaos. Maar liever dat dan de perfecte autotunezang van een popbot met danspasjes.

De Tekst: Groots, rommelig, oprecht

De tekst is ambitieus — een soort afscheid aan de hemel, een groet aan de hel, en een ode aan jezelf. Poëtisch? Soms. Over the top? Zeker. Maar live komt het beter binnen dan op plaat, omdat je voelt dat hij er middenin zit. Hij performt het alsof z’n leven ervan afhangt, en dat kun je hem niet kwalijk nemen.

Het Oordeel: Niet foutloos, wél echt

Als Hello Heaven, Hello [Live] een persoon was, is het die vriend die met te veel energie de kamer in komt stormen, alles omver praat, drie keer huilt, maar aan het eind van de avond toch gelijk blijkt te hebben.

---

Cijfer: 8.1 – YUNGBLUD live is een gecontroleerde chaos met oprechte intensiteit. Hello Heaven, Hello klinkt als een persoonlijke afgrond op hoog volume. Het is misschien niet altijd subtiel, maar het leeft, het ademt en het durft te breken. En dat is tegenwoordig al zeldzaam genoeg.