Cijfer: 8/10
De Pet Shop Boys maken een eerbetoon aan Alexei Navalny en dat klinkt ongeveer zoals je zou verwachten: groots, meeslepend en met meer dramatische synths dan een Hollywood-film over een politieke opstand. Dit is geen nummer voor op de dansvloer, tenzij je een revolutie in een discobal probeert te organiseren.
Vanaf de eerste noten voel je dat dit serieus is. Geen tongue-in-cheek ironie of luchtige popmelodieën, maar een plechtig, bijna kerkelijk nummer waarin de synths aanvoelen als een eerbiedige buiging. Neil Tennant klinkt bezwerend, alsof hij een verloren ziel toezingt in een donkere kathedraal met een rookmachine op standje episch.
Het is een gewaagde zet – een politiek beladen onderwerp in een wereld waar popmuziek zich vaak liever niet aan brandt. Maar de Pet Shop Boys laten zien dat ze ook na al die jaren nog steeds een boodschap kunnen brengen zonder dat het voelt als een Wikipedia-pagina op muziek.
Toch, voor de gemiddelde Pet Shop Boys-fan die vooral komt voor de nostalgische synthpop-knallers, kan Hymnaanvoelen als een dramatische zijstraat die niet helemaal in de feeststemming past. Dit is geen Go West of It’s a Sin – dit is eerder It’s a Statement.
Kortom: Hymn is een indrukwekkend eerbetoon met de theatrale flair die je van de Pet Shop Boys mag verwachten. Geen easy listening, geen meezinger, maar een monument van synth en melancholie, gebouwd op respect en stil protest.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten