Cijfer: 7,3/10
Sommige dingen veranderen nooit. De zon komt op, de koffie is altijd net te heet als je haast hebt, en Adam Duritz klinkt nog steeds alsof hij op een veranda zit, whisky in de hand, terwijl hij nadenkt over een verloren liefde die hij waarschijnlijk nooit echt heeft gehad. Spaceman In Tulsa past perfect in dat plaatje – een beetje rock-'n-roll, een beetje melancholie, en vooral heel veel Counting Crows zoals we ze al decennia kennen.
Het nummer heeft meer pit dan hun laatste paar releases, met een gitaarsound die je herinnert aan hun beste dagen, ergens tussen Recovering the Satellites en een roadtrip door het Amerikaanse hartland. De drums rollen lekker door, de solo's zijn net rauw genoeg, en Duritz zingt met dat typerende gevoel van ‘ik heb iets meegemaakt, maar ga je niet vertellen wat.’ Het is alsof Springsteen en The Band samen een nachtje doorhalen in een rokerige bar – alleen hebben we dit nachtje al een paar keer eerder meegemaakt.
Want ja, hoe fijn het ook klinkt, het voelt ook een beetje als een herhalingsoefening. Je weet precies waar het nummer naartoe gaat nog voordat het daar is, alsof je een film kijkt die je al tien keer hebt gezien – prettig, maar zonder echte verrassing.
Kortom, Spaceman In Tulsa is een degelijke Counting Crows-track met een vleugje rock-‘n-roll en een scheut nostalgie, maar zonder echte nieuwe inzichten. Goed voor een autorit met de ramen open, maar niet per se een nieuw hoogtepunt in hun repertoire. Een fijne rit, alleen jammer dat we de route al kennen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten