Cijfer: 8/10
The Slow Readers Club is zo’n band die je meeneemt naar een donkere zaal met zweterige muren, een flikkerend neonbord en een gevoel van melancholie dat je niet meteen kunt plaatsen. Boy So Blue past perfect in dat plaatje: groots, meeslepend en met precies die mix van 80s-new-wave en moderne indie die je doet twijfelen of je moet dansen of gewoon dramatisch in de verte moet staren.
De track opent met een opbouw die je langzaam de diepte in trekt, alsof je een smalle steeg inloopt waar ergens in de verte een onbekend avontuur op je wacht. De zang? Intens, een tikje theatraal, alsof Ian Curtis en Brandon Flowers samen in een Londense regenbui staan te roken. En dan dat refrein – pulserend, dwingend, en met een synthlijn die je ergens tussen nostalgie en euforie laat balanceren.
Muzikaal zit het strakker dan een Britse coltrui in de winter: de gitaren zijn subtiel maar effectief, de drums houden alles strak en de productie geeft het geheel die donkere, filmische gloed. Het enige minpunt? Misschien iets té veilig binnen hun stijl, alsof je een prachtige film kijkt waarvan je de plot al een beetje kunt voorspellen.
Kortom, Boy So Blue is een heerlijke track voor liefhebbers van melancholische grandeur, perfect voor een nachtelijke autorit of een introspectieve sessie onder een lantaarnpaal. The Slow Readers Club bewijst wederom dat somberheid soms het mooiste dansbare medicijn kan zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten