Andy" klinkt alsof The Waterboys een biertje opentrokken, een oude doos herinneringen vond en besloten er een nummer van te maken. Het heeft die typische Waterboys-magie: een beetje folk, een beetje rock en een tekst die voelt als een melancholisch maar liefdevol eerbetoon.
De instrumentatie is warm, de sfeer nostalgisch en het refrein blijft lekker hangen. Maar ja, ergens halverwege vraag je je toch af: Wie is Andy eigenlijk, en waarom voelt het alsof ik hem ook moet missen?
Cijfer: 8,0. Andy is als een vergeelde ansichtkaart: een beetje weemoedig, maar je blijft ernaar kijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten