ijfer: 8,5/10
Andy Bell die de interstellaire snelweg opzoekt? Dat klinkt als een discobal die de ruimte in wordt geschoten en onderweg alleen maar iconische synthpop-stralen uitzendt. Breaking Thru The Interstellar voelt als een perfecte mix van 90s euforie, Pet Shop Boys-coolness en een dikke snuf Cher-drama, alsof je een club binnenstapt waar de zwaartekracht is uitgeschakeld en iedereen zweeft op pure glitter-energie.
Vanaf de eerste beat weet je dat dit nummer bedoeld is om luid te worden gespeeld – liefst in een neonverlichte kamer met een ventilator die je haar op dramatische wijze doet opwaaien. De synths zweven alsof Giorgio Moroder persoonlijk een ruimtereis heeft geproduceerd, de baslijn stuwt je moeiteloos voort en Bell’s stem? Die is nog steeds zo expressief dat je hem bijna in een Voguing-pose hoort zingen. En dan, nét als je denkt dat het niet beter kan, is daar dat Cher-moment – geen full-on vocoder, maar een grandioze, opzwepende vocale uithaal die schreeuwt: ja, ik voel ALLES en jij gaat het meevieren!
Het nummer voelt als een verloren hit uit de gouden jaren van de synthpop, maar met net genoeg moderne glans om het fris te houden. Je hoort echo’s van Pet Shop Boys’ epische synthlagen, Erasure’s onverslijtbare melodische flair en Cher’s “ik-ben-niet-te-stoppen” attitude. Dit is het soort song waarbij je je voorstelt dat je over een digitale snelweg racet, terwijl futuristische steden in neonkleuren langsflitsen – een muzikale intergalactische trip zonder risico op ruimteziekte.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten