Cijfer: 8,2/10
Sam Fender en Rein Me In is als een klassieke Engelse pub die ineens een breed Amerikaans snelweggevoel krijgt – nog steeds dat ruwe, Noord-Engelse randje, maar met een zweem van de eindeloze horizon en melancholische gitaarsferen. En dat is geen toeval, want met de invloed van War on Drugs-producer Adam Granduciel is dit nummer doordrenkt met die dromerige, gelaagde sound die je het gevoel geeft dat je in slow motion op een verlaten highway rijdt, peinzend over het leven terwijl de lantaarnpalen één voor één voorbij flitsen.
De track opent met Fender’s vertrouwde, licht versleten stemgeluid, dat weer die kenmerkende balans tussen rauwe emotie en stadion-ready energie weet te vinden. Maar waar zijn eerdere werk soms aanvoelde als een frontale botsing met de realiteit, laat Rein Me In de boel net wat meer zweven. De productie is gelaagder, de gitaren zinderen als warme lucht boven het asfalt, en de drums geven je dat ritmische, doordenderende gevoel dat we kennen van The War on Drugs – alsof je ergens naartoe gaat zonder precies te weten waarheen.
Tekstueel blijft het honderd procent Fender: worstelingen met identiteit, losbreken versus vastzitten, de eeuwige zoektocht naar richting in een wereld die sneller verandert dan je zelf bij kunt houden. Alleen dit keer met een extra laag sonische verfijning die zijn muziek net een andere dimensie geeft. En hoewel je hem nog steeds prima kunt voorstellen als een jonge Springsteen in een Engelse regenbui, klinkt hij hier ook als een artiest die klaar is om grotere, misschien zelfs internationale, wegen in te slaan.
Kortom: Rein Me In is Sam Fender zoals we ‘m willen, maar dan met een vleugje highway-mystiek erbij. Alsof hij op het punt staat de Noord-Engelse arbeidersstad te verruilen voor een roadtrip door de Amerikaanse woestijn, met Adam Granduciel als bijrijder en een tank vol weemoed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten