Cijfer: 8,5/10
Een Pink Floyd-cover maken is een beetje als koken voor Gordon Ramsay: je kunt het geweldig doen, maar je loopt altijd het risico dat de meester in kwestie je alsnog de grond in boort. Gelukkig laat junodream met Fearless zien dat ze niet alleen uitstekende leerlingen van Floyd zijn, maar ook nog eens eerbiedig, stijlvol en met een eigen twist te werk gaan.
Vanaf de eerste klanken voel je dat junodream de essentie van Fearless perfect begrijpt: de dromerige, zwevende gitaren, de subtiele spanningsopbouw en die ongrijpbare melancholie die je meeneemt naar een andere dimensie. Maar waar sommige covers alleen maar een slap eerbetoon zijn, weet junodream hun eigen signatuur toe te voegen. De productie voelt net iets moderner, de sfeer iets ruimtelijker, alsof je niet in een rookgevulde seventies-kelder zit, maar op een verlaten bergtop met het universum als enige publiek.
De zang blijft ingetogen, zoals het hoort bij dit nummer, maar ademt tegelijkertijd een soort broeierige urgentie die het spannend houdt. De gitaarpartijen zijn heerlijk zweverig, een tikje shoegazy, en de manier waarop de track zich ontvouwt voelt als een langzaam uitdijende droom. Dit is geen cover die je gewoon nadoet – dit is een interpretatie, en dat is waar de echte magie zit.
Kortom, junodream bewijst met Fearless dat ze niet alleen Pink Floyd’s erfenis respecteren, maar ook de kunde hebben om hun eigen stempel op het nummer te drukken. Geen goedkoop eerbetoon, maar een prachtig opgebouwde hommage die je eraan herinnert waarom het origineel zo goed was – en waarom junodream meer is dan alleen een coverbandje met lef.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten