Shoegaze is de enige muziekstijl waarbij je niet weet of je luistert naar een gitaar of naar een stofzuiger in een tunnel. En dan komt Osnova – Climbing Dues. Klinkt als de perfecte soundtrack voor een scène waarin je op je fiets door de mist trapt en niet zeker weet of je ooit nog thuis komt.
Shoegaze is trouwens een briljante manier om cijfers te relativeren. Neem een 7,8 als rapportcijfer. Redelijk goed, maar nét geen cum laude. In shoegaze-termen? Een 7,8 is gewoon een eindeloze reverb die verdwijnt in de kosmos. Of zoals een shoegaze-gitarist zou zeggen: "Wie heeft er cijfers nodig als je een delay-pedaal hebt?"
En toch, die 7,8 seconden tussen een akkoordwissel in Climbing Dues, dat moment waarop de muziek even zweeft—dat is puur goud. Alsof je loskomt van de zwaartekracht, een fractie van een seconde boven de aarde hangt, en denkt: "Misschien hoef ik helemaal nergens meer naartoe."
Tot je weer landt. En beseft dat je koffie koud is en je sokken nog nat zijn van de regen. Maar ach, zelfs dat heeft zijn charme in de wereld van shoegaze.
Dus, een 7,8? Perfecte score. Net mysterieus genoeg om erover te blijven nadenken, net dromerig genoeg om het niet te hoeven uitleggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten