"Eir" klinkt alsof je halverwege een Noors woud bent, met een wollen mantel om je schouders en de vage angst dat er elk moment een oude god uit de mist kan stappen. De sfeer is mystiek, de percussie dreunt als verre oorlogstrommels en de zang heeft dat typische folky ik-zing-voor-de-geesten-van-mijn-voorouders-gevoel.
Het is dromerig en krachtig tegelijk, alsof je een epische reis begint zonder te weten of je überhaupt een bestemming hebt. En dat is precies wat Noorse folk zo mooi maakt: je voelt je een Viking, zelfs al luister je gewoon op de bank met een kop thee.
Cijfer: 8,2. Eir is een muzikale reis terug in de tijd – en je krijgt spontaan zin om een langhuis te bouwen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten