Cijfer: 7,5/10
Mumford & Sons en Malibu… Dat klinkt als een combinatie die je niet meteen verwacht. Alsof een Britse folkband per ongeluk op het strand van Californië is wakker geworden na een nachtje te diep in de margarita’s te hebben gekeken. Maar goed, het resultaat mag er zijn.
De eerste helft van Malibu is precies wat je verwacht: Marcus Mumford’s melancholische stem zweeft over een bedje van rustige akkoorden, en alles kabbelt zo soepel dat je het gevoel krijgt dat je in een cabrio langs de kust rijdt – wind in je haar, zonnebril op, geen zorgen. Lekker, maar niet wereldschokkend.
En dan… BAM! Halverwege verandert alles. Alsof iemand bij de band heeft geroepen: “Jongens, we zijn Mumford & Sons, niet Coldplay op valium!” Plots schakelt het nummer naar een grootse climax, de gitaren gaan harder, de drums dreunen alsof er een epische veldslag op komst is, en Marcus zingt alsof hij zijn laatste kans op verlossing probeert te grijpen.
Dat is het moment waarop Malibu écht interessant wordt. Het begint als een cocktail aan het zwembad en eindigt als een dramatische Hollywood-scène waarin iemand in de verte schreeuwt: “Het spijt me!” Met andere woorden: een rollercoaster van een nummer dat je eerst sust en je dan wakker schudt.
Kortom, Malibu is een mooie verrassing. Het begint als een briesje en eindigt als een storm – en laat je achter met het gevoel dat je nog niet weet of je natgeregend bent of verfrist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten