"Frontrunner" klinkt alsof Horsegirl een gitaar heeft opgepakt, de versterker nét iets te hard heeft gezet en toen dacht: Ja, dit laten we zo. Het is gruizig, rommelig en heerlijk ongepolijst – alsof je in een kelder staat waar een band nog net niet uit elkaar is gevallen.
De zang zweeft ergens tussen nonchalant en mysterieus, de gitaren klinken alsof ze uit een oude shoegaze-plaat zijn gestolen, en het geheel voelt als een sonische muur waar je met een noodgang tegenaan knalt. Chaotisch? Een beetje. Maar ook precies de bedoeling.
Cijfer: 8,0. Frontrunner is als een ruwe diamant: het glimt niet, maar dat maakt het juist goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten