Doves zijn terug met A Drop In The Ocean en laten meteen horen waarom ze nog steeds tot de groten in de Britse indie behoren. De titel doet vermoeden dat dit een lieflijk kabbelend nummer is, maar nee – dit is geen druppel, dit is een golf van melancholie die je meesleurt, omhelst en pas weer loslaat als de laatste echo's zijn weggestorven.
Je zou kunnen zeggen dat Doves hier hun vertrouwde ingrediënten gebruiken: weidse soundscapes, hypnotiserende ritmes en een stem die klinkt alsof je door een beslagen treinraampje naar je eigen leven zit te staren. Maar hé, als een Michelin-kok zijn sterrengerecht maakt, ga je ook niet klagen dat hij wéér zijn beste ingrediënten gebruikt.
De sfeer?
Stel je voor: je zit op een verlaten strand, net te lang naar de golven te staren, terwijl je over het leven nadenkt. BAM! Daar komt de melancholische zanglijn binnen, als een golf die net je sokken nat maakt. Te laat om nog droog weg te komen, dus je geeft je maar over.
Vergelijkingen?
👉 Alsof Elbow en Radiohead samen een fles rode wijn te veel op hebben en besluiten een nummer te schrijven.
👉 Een muzikale mijmering met de intensiteit van een regenbui waar je net géén paraplu voor bij je hebt.
👉 Doves bewijst opnieuw: melancholie is niet triest, het is een kunstvorm.
Cijfer: 8,8/10 🎵 (Want als dit een druppel is, laat dan die oceaan maar komen!)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten