Cijfer: 8,2/10
Andy Bell solo voelt een beetje alsof je een discokoning zonder paleis op pad stuurt, maar met Don’t Cha Know bewijst hij meteen dat hij nog steeds moeiteloos een glinsterende dansvloer kan laten oplichten. Dit is synthpop met flair, nostalgie en een energie die zowel de fans van vroeger als de nieuwe generatie op sleeptouw neemt – en dat alles met een pianoriedeltje dat zo perfect in het geheel past, dat je je afvraagt waarom niet élke poptrack hiermee wordt uitgerust.
De track opent met een ritmische drive die je meteen in beweging zet, waarna Bell’s iconische stem als een warme, elektronische deken over de beat glijdt. Nog steeds dat soulvolle vibrato, nog steeds die flair die je laat geloven dat het oké is om met dramatische handgebaren door je woonkamer te dansen. En dan, nét als je denkt dat je alles gehoord hebt, is daar dat piano-intermezzo – subtiel, maar precies dat extra laagje finesse dat het nummer van catchy naar tijdloos tilt.
De productie ademt precies de juiste balans tussen retro en modern: glinsterende synths, een baslijn die stiekem onder je huid kruipt en een refrein dat in je hoofd blijft hangen als confetti na een oud & nieuw-feestje. Bell weet dat hij zijn fans geen Erasure 2.0 hoeft te geven – dit is een stijlvol, eigenzinnig solostuk dat laat zien dat hij nog steeds heer en meester is in het creëren van popmagie.
Kortom, Don’t Cha Know is een geslaagd solo-debuut dat net zoveel flair als finesse heeft. Andy Bell bewijst dat je geen grootse opsmuk nodig hebt als je een stem en gevoel voor melodie hebt die de tand des tijds moeiteloos trotseren. En ja, dat pianoriedeltje? Een meesterzet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten