Bryan Ferry is nergens te bekennen, en dus moet Amelia Barratt het in haar eentje doen. Dat doet ze met precies de juiste hoeveelheid mysterie, alsof ze je iets heel belangrijks probeert te vertellen, maar je net te laat binnenkwam om het begin te horen. De strijkers zwellen aan, de sfeer is onmiskenbaar chique, en het voelt alsof je verplicht in een zwart colbert moet luisteren.
Maar ja, zonder Bryan mis je toch iets. Het is alsof je een James Bond-film kijkt zonder Bond zelf. Alles klopt, maar ergens hoor je hem in je hoofd toch nog even mompelen: shaken, not stirred.
Cijfer: 7,5. Orchestra zonder Ferry is als een dure cocktail zonder alcohol – nog steeds stijlvol, maar net iets minder spannend
Geen opmerkingen:
Een reactie posten