Saint Teresa" klinkt alsof Doves je zachtjes aan de hand nemen en meenemen naar een plek waar alles net even melancholischer is. De piano druppelt, de zang is dromerig en je voelt dat er ergens diep vanbinnen een epische climax op de loer ligt – maar Doves houdt het netjes ingetogen, alsof ze zelf ook niet willen dat je te hard uit je gevoel wordt gerukt.
Het nummer ademt melancholie, maar op een manier die niet direct de sloophamer in je emoties zet. Het is meer een zachte por richting introspectie, het soort nummer dat je opzet tijdens een lange autorit zonder bestemming.
Cijfer: 8,4. Saint Teresa is als een mistige zonsopgang: rustig, sfeervol en je blijft staren tot je niet meer weet waarom.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten