De bandnaam verklapt het al: deze man is niet op zoek naar vernieuwing. Hij rijdt in een DeLorean, draagt een leren jas in augustus, en slaapt onder een poster van Drive. En eerlijk is eerlijk: het werkt. Neverending is precies wat je verwacht van iemand die “1983” in zijn artiestennaam stopt. Synths, galm, neontranen.
Het is alsof M83 z’n melancholische neef op bezoek heeft gekregen. Minder bombast, meer sfeer. Alles is zacht, alles is dromerig, alles is… nou ja, neverending. Je hoort dit en je ruikt hairspray, je voelt cassettebandjes in je broekzak.
Maar na drieënhalve minuut vraag je je af: is dit muziek, of ben ik per ongeluk weer in een montage van Stranger Thingsbeland?
Cijfer: 7,5
Hitpotentie: 4 – Synthwave-liefhebbers gaan zwijmelend ten onder. De rest drukt op “skip”.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten