Patrick Wolf gooit weer een muzikale parfumfles tegen de muur en kijkt wat er van de muur afdruipt. JULIAN is geen lied, het is een barokke bekentenis op een wolk van drama, strijkers en synths, ergens tussen glamrock, opera en een gothic soap in. Als Rufus Wainwright ooit een nacht had doorgebracht in Berghain met de geest van Oscar Wilde, zou dit het resultaat zijn.
Er zit een theatrale grandeur in elk woord dat hij zingt – of uitspreekt, want soms is het onduidelijk. De melancholie druipt van de muren, de violen huilen harder dan je ex op je voicemail en het refrein voelt als een sirene die je niet wil negeren, maar ook niet kúnt negeren.
Patrick Wolf is en blijft een fenomeen: half troubadour, half drama queen, volledig onnavolgbaar.
Cijfer: 8,7
Geen opmerkingen:
Een reactie posten