"Flickers" is geen liedje. Het is een ontregeling. Alsof je zondagochtend wakker wordt, koffie zet, en ineens beseft dat de tijd niet meer bestaat. Alles knispert, kraakt, schuurt – en toch voelt het als thuiskomen in een kamer die je nooit eerder hebt gezien.
Son Lux doet wat Son Lux altijd doet: de wetten van de popmuziek negeren, ontleden en opnieuw lijmen met ducttape en flarden schoonheid. De stem is fragiel, bijna onmenselijk, als een echo van iets dat je ooit hebt gevoeld maar vergeten bent.
Ergens tussen elektronische glitch en neoklassieke drama zweeft dit nummer, als een kortsluiting in slow motion. Het is kunstzinnig zonder pretentie, emotioneel zonder uitleg, en ritmisch zonder dat je mee kunt klappen.
Een zondagsgevoel, ja – maar dan eentje waarin de kerk ingestort is, de preek wordt gefluisterd door een machine, en je toch “amen” mompelt.
Cijfer: 9
Hitpotentie: 3 – Te vreemd voor de radio, te mooi om te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten