De bandnaam klinkt als een diagnose van de EU na de lunch, en de titel als een boze preek van iemand die net uit de kroeg is gezet. En zo klinkt het ook. Rammelend, rauw en met meer attitude dan afwerking. Een nummer dat liever schopt dan zingt.
De coupletten stuiteren als een dronken punker door een smalle gang, de refreinen schreeuwen om gehoord te worden, maar niemand luistert echt. Het is geen protest, het is frustratie op volume tien – en dat heeft z’n charme. Een beetje als een boze brief aan de redactie van de Nieuwe Revu, maar dan op gitaar.
Cijfer: 7
Hitpotentie: 5 – Te grof voor de radio, te eerlijk voor Spotify-playlists. Maar ergens zit er vuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten