Een titel als deze wekt de indruk van spijt, kwetsbaarheid en emotionele diepgang. In werkelijkheid krijg je een pittige gitaartrack die je vol overgave een tik op je achterhoofd geeft. The Beaches klinken als een kruising tussen Haim op speed en Blondie met een ochtendhumeur. Recht voor z’n raap, zonder opsmuk, met een stoot vrouwelijke bravoure waar menig stadionband nog wat van kan leren.
Toch knaagt er iets. Het nummer knalt erin, maar blijft daarna wat hangen in herhaling – alsof ze hun eigen bravoure iets te vaak in de spiegel hebben geoefend. Het is catchy, het is fel, maar net geen knock-out.
Cijfer: 7,2
Hitpotentie: 7,8 – Hoge rotatie bij alternatieve zenders en festivalpubliek met Doc Martens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten