Je moet lef hebben om een nummer van Nick Cave te coveren. Niet omdat zijn stem onnavolgbaar is, maar omdat zijn melancholie geen ruimte laat voor ruis. En toch waagt Lykke Li zich eraan – met bibberend zelfvertrouwen en een productie die klinkt als een ademtocht in een ijskoude kathedraal.
Ze fluistert waar Cave preekt. Waar hij de duisternis omhelst, probeert zij hem te bezweren. Haar stem hangt ergens tussen glas en stof: breekbaar en toch aanwezig. Het resultaat is geen knock-out, maar een trage, gestileerde tik op je borstkas die pas later pijn doet.
De kracht zit in het weglaten. Geen bombast, geen pathos, geen opsmuk. Alleen de woorden, de stilte, en een stem die durft te twijfelen. Dat is precies wat deze versie draaglijk maakt – en zelfs ontroerend.
Je mist Cave niet, je hoort hem meeluisteren. En stilzwijgend goedkeuren.
Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 5 – Geen radiokraker, maar wel iets dat blijft rondspoken als een zinnetje dat je ’s nachts wakker houdt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten