Het begint als een warme bries. En dan hoor je het: die Budapest-vibe van George Ezra, maar dan minder zonnehoed en meer schaduw. Dean Johnson zingt alsof hij onderweg is naar iets wat hij liever ontwijkt. Melancholisch, met net genoeg hoop om het geen zelfmedelijden te noemen.
Het nummer kabbelt, schuurt af en toe tegen sentiment aan, maar blijft charmant overeind. Alsof iemand je een verhaal vertelt dat je al kent, maar het nu eindelijk raakt.
Cijfer: 7,8
Hitpotentie: 6,6
(Hij gaat de hitlijsten niet op z'n grondvesten doen schudden, maar glijdt er soepel tussendoor.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten