Alsof The Cure al niet de soundtrack van existentiële somberte was, komt Trentemøller er nog eens overheen met een geluidsdeken die je langzaam maar zeker de bodem onder je voeten wegtrekt. De Deense meester van de melancholische elektronica pakt het origineel, drukt op slow motion, trekt alle kleur eruit en laat alleen mist achter.
Robert Smith klinkt alsof hij al drie dagen in een mistig fjord staat te schreeuwen naar een meeuw die niet terugroept. De rework is traag, intens en duister, maar nooit plat of hol. Het is geen remix voor in de club, tenzij die club leeg is, het regent en de DJ een existentialistische crisis heeft.
Ergens halverwege vergeet je of dit nog een Cure-track is of gewoon een echo van je eigen gedachten. Het antwoord doet er niet toe. Dit is muziek voor mensen die hun pijn willen laten oplossen in klank – zonder hoop, zonder climax. Gewoon langzaam verdwijnen.
Cijfer: 8,7
Hitpotentie: 3 – Te langzaam voor de radio, te mooi om niet op repeat te zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten