Mark Ronson produceert meestal muziek alsof hij James Bond een avond in Studio 54 heeft opgesloten. En RAYE? Die zingt alsof Amy Winehouse haar in de kleedkamer heeft achtergelaten met alleen een microfoon, een glas wijn en een gebroken hart. ‘Suzanne’ is dus precies wat je verwacht én wat je niet zag aankomen.
Het begint alsof je in een hotelbar staat waar de cocktail 17 euro kost, maar je het zonder spijt betaalt. De piano glijdt als satijn, de bas zucht onder het gewicht van herinneringen, en RAYE zingt alsof Suzanne nog steeds in de kamer hangt – als parfum of een spook.
De productie is strak, gelikt, bijna té mooi. Ronson durft geen vuiltje op zijn geluid te laten vallen, wat soms ten koste gaat van het gevoel. Maar RAYE redt het met haar stem: warm, bitterzoet en met genoeg drama voor drie seizoenen van een Britse misdaadserie.
'Suzanne' is dus geen meezinger. Geen festivalhit. Maar wel een prachtig geschenk voor mensen die ooit om drie uur 's nachts te lang naar hun glas hebben gestaard.
Cijfer: 8,2
Hitpotentie: 6 – Te stijlvol voor TikTok, maar op vinyl komt-ie pas echt tot leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten