Alsof je een fles goede wijn pakt, ‘m in de magnetron zet, en dan verrast bent dat het niet beter smaakt. Daniel Averyprobeert iets met spanning en sfeer, maar eindigt ergens tussen een overslaande droger en een kapotte rookmachine.
De oorspronkelijke Cure-donkerte wordt hier vakkundig uitgemolken tot een grijze vlek. Wat ooit broeierig en dreigend was, is nu vooral vermoeiend. De remix voelt als een bijlage bij een installatiekunstwerk waar niemand echt om heeft gevraagd. Je hoort vaag Robert Smith in de verte roepen, maar zelfs hij lijkt er geen zin meer in te hebben.
Het enige wat nodrone hier oplevert is nog meer ruimte om niets te voelen. Geen opbouw, geen climax, wel veel sfeer voor mensen die al jaren geen emoties meer toelaten.
Cijfer: 4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten