De titel zegt Remembering Now, maar het enige wat je je halverwege dit nummer afvraagt is: waarom? Van Morrison klinkt alsof hij zelf ook niet meer weet wat hij wilde zeggen. Alsof iemand hem wakker heeft gemaakt, een microfoon voor zijn neus heeft gezet en hij gedacht heeft: nou ja, dan brom ik wel wat.
De tekst? Vergeten voor hij begon. De melodie? Een soort rechtdoorzee jazzfolkballad zonder bal, zonder ballen, zonder richting. Het voelt als luisteren naar een voicemail van een opa die dacht dat hij een spraakmemo maakte. En dat zeven minuten lang.
Van Morrison is ooit een legende geweest. Een vuurtoren in de muzikale mist. Nu klinkt hij als een waxinelichtje dat nog net niet uit is, maar waar niemand meer op let. Hij remembert van alles, maar wij willen het liefst vergeten dat dit is uitgebracht.
En het pijnlijkst: het is niet eens slecht op een meeslepende manier. Het is traag, vlak, futloos. Als koude havermout in een lelijke kom. En ja, dat doet pijn, want de man kan het wél – of kon het ooit.
Cijfer: 4,1
Hitpotentie: 2,0 – Alleen geschikt voor begrafenissen waar de spreker ook geen zin meer heeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten