Je hoort de eerste seconden en je denkt: Vince Clarke leeft nog. En hoe. De synths klinken als opgepoetste herinneringen aan een dansvloer uit 1984 waar niemand danst maar iedereen betekenisvol tegen een glas kijkt. Het is melancholie met een beat.
“Undertow” zuigt je langzaam mee, zoals de titel belooft. Niet met bombarie, maar met glinsterende elektronica en een stem die zich ergens tussen fluisteren en bezweren beweegt. The Hidden Cameras durven hier de pop omarmen, maar laten de randjes rafelen – dankzij die productie van Clarke, die precies weet wanneer je op ‘licht melancholisch’ moet draaien.
De tekst? Vage poëzie, maar genoeg om jezelf er een paar zinnen in te herkennen en te denken: ja, ik snap het, al snap ik het niet. Een nummer dat niet meteen binnenkomt, maar ineens drie dagen later in je hoofd woont en weigert huur te betalen.
Cijfer: 8,1
Hitpotentie: 6,5 – Voor wie de liefde voor synthpop nog niet heeft begraven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten