De titel doet vermoeden dat je een melancholische duik neemt in een ijskoud meer vol emotie en diepgang. Maar wat je krijgt is eerder pootjebaden in een ondiep beekje dat ooit een groot meer had willen zijn. De zang is prettig, de gitaartokkel vertrouwd, maar alles blijft een beetje hangen in het niemandsland tussen Americana, kampvuurlied en iets dat Bon Iver op een regenachtige dinsdag zou hebben weggegooid.
De productie is degelijk, de sfeer is op zich aangenaam, maar het nummer mist ballen, ruggengraat of welke vorm van opschudding dan ook. Het is het muzikale equivalent van een vergeelde vakantiefoto in een stoffige lijst: aardig, maar je loopt er zo aan voorbij.
Cijfer: 5,4
Hitpotentie: 4 – Alleen te horen in een sepiagekleurde roadmovie over verloren dromen, ergens op NPO 2 Extra om 01:15.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten