Vanaf de eerste toon – een hoorn die klinkt alsof hij net uit een natte weiland-opname is komen kruipen – weet je: dit is geen Spotify-filler. Dit is muziek voor mensen die weten wat het is om stil te vallen.
Yorkston zingt alsof hij op blote voeten door een mistig veld wandelt, Nina Persson antwoordt als een echo uit een herinnering. De chemie is niet spectaculair, maar juist daardoor geloofwaardig. Geen grootse climaxen, geen overdreven bombast – enkel twee stemmen die elkaar net niet raken, en daar zit precies de kracht.
Het arrangement ademt rust en melancholie, met ruimte voor elk instrument om even in de spotlight te staan, zonder te schreeuwen. Alles aan dit nummer is langzaam, maar nooit traag – alsof het nummer zelf ook liever ‘een moment langer’ blijft.
Cijfer: 8,3
Geen opmerkingen:
Een reactie posten