Jack White is weer boos. Niet op een ex, niet op een andere band, maar op het systeem, de kerk, de mensheid, God en waarschijnlijk ook op zijn eigen kapper. Archbishop Harold Holmes klinkt als een bluesgitaarsolo die per ongeluk tegen een muur is gereden en daarna woedend is blijven doordreunen.
De productie is rauw, hoekig en gestoord precies zoals je verwacht van iemand die het liefst op een zolderkamertje zit met een analoge tape en een hamer. De woede druipt eraf, maar nergens wordt het gratuit. Dit is geen puberale schreeuw om aandacht. Dit is een volwassen man die zich afvraagt waarom alles naar de klote gaat, terwijl hij gitaar speelt alsof de duivel op zijn hielen zit.
Het nummer is chaotisch, grillig en moeilijk lief te hebben — maar dat is precies waarom het zo goed werkt.
Cijfer: 8,5
Hitpotentie: 3 – Onbruikbaar voor playlists met “vrolijke vibes”, maar perfect voor woedend afwassen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten