Cijfer: 7,5 ★★★☆☆½
Hitpotentie: 7,0 (voor mensen met een platenspelerhart)
Sommige dingen moet je gewoon laten zoals ze zijn.
En dan komt er een label dat denkt: “Weet je wat dit nummer uit 1983 nodig heeft? Een remaster!”
Zo belanden we bij Thompson Twins – If You Were Here (2025 Remaster): een klassieker die opnieuw is gepoetst, maar nog steeds hetzelfde glimlachje heeft — alleen met een likje te veel foundation.
Het origineel was een broos juweeltje.
Die typische vroege jaren tachtig-synths, een melancholische melodie, en die zuchtende stem van Tom Bailey die klonk alsof hij de liefde begreep, maar te beleefd was om er iets mee te doen.
Een nummer dat traag door je hart kroop en daar bleef zitten, ergens tussen een verloren John Hughes-film en een dronken dans op een lege dansvloer.
En nu dus de 2025-remaster.
Volgens het persbericht “volledig hersteld met moderne technieken, meer diepte, meer helderheid.”
In werkelijkheid: het klinkt exact hetzelfde.
Misschien een tikkeltje minder ruis, een beetje meer hoog, maar het is alsof iemand een nieuwe strik om dezelfde trui heeft gedaan.
”
Er is iets aandoenlijks aan dit soort projecten.
Een band uit het verleden die nog één keer de kans krijgt om zichzelf opnieuw uit te vinden,
en dan besluit: We doen precies hetzelfde.
Geen nieuwe mix, geen extra flair — gewoon de oude melancholie met wat extra glans.
En eerlijk? Dat is misschien wel het beste wat ze hadden kunnen doen.
Want If You Were Here is nog steeds prachtig.
Die eenvoudige synthlijn, die dromerige sfeer, dat gevoel van heimwee dat nooit verdwijnt.
Je hoort dat het nummer oud is, maar dat is juist zijn charme.
De melancholie van analoge imperfectie — iets wat geen AI-remaster ooit zal kunnen namaken.
Toch blijft het een vreemde ervaring:
je luistert naar een “nieuwe” versie van een oud nummer,
en denkt alleen maar: dit klinkt precies zoals ik het me herinner —
en dat is het enige wat ik wilde, maar ook alles wat mis is met remasters.
Kortom:
If You Were Here (2025 Remaster) is een prachtig, maar volstrekt overbodig cadeau.
Een herinnering in HD, die je hart nog steeds raakt, maar je oren niet verrast.
De Thompson Twins klinken nog altijd als zichzelf —
alleen iets schoner, iets gladder, iets minder mens.
🎧 Een nostalgische reis zonder bestemming.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten