★★★★☆ | Cijfer: 8,7 | Hitpotentie: 8,4 (klein, dapper, en met een vleug Lana zonder het te kopiëren)
Sommige artiesten hoeven niet te schreeuwen om je stil te krijgen.
S10 behoort tot die zeldzame categorie.
Met Paris, Texas doet ze iets dat bijna niemand in Nederland durft: een nummer maken dat niet wil behagen, maar wil bestaan.
Klein, rauw en zonder make-up. Alleen piano, adem, en lef.
Vanaf de eerste seconde is het stil.
Niet leeg, maar geladen.
De piano tikt als regen tegen een raam, en haar stem breekt op precies de goede momenten — niet omdat ze dat wil, maar omdat het niet anders kan.
Je voelt dat dit niet gespeeld is; het ís.
De titel Paris, Texas is natuurlijk een verwijzing naar de filmklassieker — en ja, er hangt iets van die sfeer in.
Ruimte, leegte, verlangen.
Maar waar Wim Wenders woestijnbeelden gebruikte, gebruikt S10 stilte.
De stilte tussen haar woorden zegt meer dan het refrein ooit zou kunnen.
En dan dat Lana Del Rey-moment.
Want ja, het is er.
De toon, de sfeer, de dromerige melancholie.
Maar waar Lana haar verdriet inpakt in Hollywood-filter en parfum, laat S10 het gewoon ademen.
Ze is geen Lana, ze is S10 — en dat is precies waarom het werkt.
Halverwege voel je het nummer groeien, niet door volume, maar door vertrouwen.
De piano wordt zachter, haar stem iets zekerder, en ergens in die balans gebeurt het wonder:
je hoort een Nederlandse artiest die de grens oversteekt, niet in taal, maar in gevoel.
Het refrein blijft niet hangen door melodie, maar door gewicht.
“Paris, Texas, neem me mee” — ze zingt het alsof ze weet dat niemand dat kan.
Het is verlangen zonder oplossing, en dat maakt het des te sterker.
De productie is sober, bijna spartaans, maar dat is precies de bedoeling.
Elke noot klinkt alsof hij moet.
Geen galm, geen effect, geen opsmuk.
Gewoon mens, klank, stilte.
Kortom:
Paris, Texas is een klein, breekbaar meesterwerkje.
Een nummer dat durft te ademen, durft te twijfelen, en durft te stoppen.
S10 bewijst opnieuw dat je geen grootse gebaren nodig hebt om groots te klinken — alleen eerlijkheid, een piano en een stem die durft te breken.
🎹 S10 – Paris, Texas:
Een fluistering met een echo.
Zacht, stoer en precies anders genoeg om te blijven hangen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten