Danny Vera – The Way Home ★★☆☆☆½

Cijfer: 6,3 ★★☆☆☆½
Hitpotentie: 8,0 (Nederland blijft toch smelten)

Iedereen houdt van Danny Vera.
Hij is het muzikale equivalent van een warme wollen trui met een scheur erin: een beetje versleten, maar iedereen noemt het “authentiek”. Sinds Roller Coaster is hij onofficieel uitgeroepen tot de nationale troubadour van het gevoel, de man die melancholie tot volkskunst verhief. En ja, hij is sympathiek. Echt. Maar The Way Home? Nee, dat is gewoon niks.

Vanaf de eerste gitaarnoot hoor je wat hij probeert: zwoel, tijdloos, Amerikaans.
Het probleem is alleen dat het niet tijdloos is, maar tijdrovend.
De productie is keurig, de stem warm, de gitaar echoot in de verte — maar er gebeurt niks. Het klinkt alsof iemand Chris Isaak via Temu heeft besteld en de levering kwam zonder ziel.

De tekst is voorspelbaar: de weg naar huis als metafoor voor leven, liefde, verlies — allemaal keurig binnen de lijntjes van het brave sentiment.
Je hoort de intentie, je voelt het vakmanschap, maar nergens het risico.
Vera lijkt gevangen in zijn eigen imago: de man met de vetkuif en de bariton, altijd melancholisch, altijd net te netjes.

Ergens halverwege, als de gitaar iets harder inzet, denk je even: “Nu komt het.”
Maar nee.
Het blijft hangen in die veilige retro-sfeer, zonder een greintje verrassing.
Het is allemaal te goed, te glad, te berekend. Zelfs de melancholie voelt geprogrammeerd.

En natuurlijk: het publiek zal het prachtig vinden.
Er zullen weer mensen zijn die het “echt” noemen, en zeggen dat “muziek niet ingewikkeld hoeft te zijn om te raken”. Dat klopt. Maar het moet wel íéts doen. En dit nummer doet vooral denken aan een open haardvideo op YouTube met akoestische begeleiding.

Het wrange is: Vera kan het wel. Zijn stem heeft karakter, zijn melodieën potentie, zijn vakmanschap is onmiskenbaar. Maar The Way Home voelt alsof hij in de spiegel heeft gekeken en dacht: “Ach, dit vinden ze toch al mooi.”

Kortom:
The Way Home is geen slecht nummer, maar het is zo veilig dat het pijn doet.
Een deuntje dat vriendelijk knikt, maar nooit een vuist maakt.

Danny Vera blijft de man van de melancholie, maar hier mist hij iets cruciaals: lef.
Het klinkt als een roadtrip met navigatie — mooi uitzicht, maar geen avontuur.

🚗 Temu-Chris Isaak, keurig gezongen, perfect geproduceerd — en volstrekt vergetelijk.