★★☆☆☆ | Cijfer: 6,0 | Hitpotentie: 6,3 (glad, mager en vooral: vroeger was het beter)
Er was een tijd — niet eens zo lang geleden — dat Bastille klonk alsof ze de wereld gingen redden met een refrein.
Toen hadden ze nog pit, energie, melodieën die bleven hangen en dat typische Dan Smith-stemgeluid dat half paniek, half poëzie was.
Nu is er SAVE MY SOUL, en eerlijk: als dit nummer je ziel moet redden, zou ik toch even een second opinion aanvragen.
De sound
De productie klinkt netjes.
Te netjes.
Alsof het hele nummer door een hotel-lobbyfilter is gehaald.
Alles klinkt alsof het uit angst voor gedoe maar even een stapje terugdoet.
De beat: keurig.
De synths: vriendelijk.
De zang: beleefd.
En dat is meteen het probleem:
Bastille maakt geen muziek meer die je vastpakt — het strijkt je haar glad.
De tekst
Alles voelt alsof het al honderd keer eerder is geschreven — door Bastille zelf.
“Save my soul, I’m falling again.”
Ja, dat weten we.
Dat riep je tien jaar geleden al, maar toen klonk het nog alsof je echt viel.
Nu klinkt het als iemand die struikelt over een tapijtje in een hippe studio.
Het refrein
Het probeert groot te zijn.
Het probeert episch te klinken.
Maar het is alsof Bastille een ballon opblaast die maar half vol raakt.
Je wacht op de explosie — en krijgt een zucht.
Waarom het tegenvalt
Omdat Bastille geen risico meer lijkt te nemen.
Geen onverwachte akkoorden, geen scherpe randjes, geen emotie die buiten de lijntjes kleurt.
Dit is Bastille op automatische piloot.
En dat is bijzonder jammer voor een band die ooit klonk alsof ze de popmuziek een schop onder z’n kont wilden geven.
Kortom
SAVE MY SOUL is niet slecht — het is erger: het is mager.
Een nummer dat langs je heen glijdt als een middelmatige Netflix-trailer.
Je vergeet het zodra het stopt, en misschien al halverwege.
🧊 Bastille – SAVE MY SOUL:
Een zesje dat netjes klinkt, maar nergens raakt.
Hopelijk volgt binnenkort weer eens een nummer waar wél leven in zit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten