Tom Smith - Broken Time★★★★☆½

Cijfer: 9,1 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,7 (donker, diep, onmiskenbaar Tom Smith)

En daar is hij weer: Tom Smith, de man die zingt alsof hij net wakker wordt in een brandend huis en besluit eerst nog een glas wijn in te schenken.
Broken Time is alweer het vijfde nummer van zijn soloproject — en langzaam tekent zich een duidelijk beeld af: dit is geen zijproject meer, dit is pure bekentenismuziek.
Donker, bezwerend en oncomfortabel eerlijk.

Vanaf de eerste seconden hoor je dat het menens is.
Een zware pianotoon, echo’s in de verte, en dan die stem — dat baritongeweld dat klinkt alsof Leonard Cohen en Nick Cave een zoon kregen die opgegroeid is op Engelse regen.
Tom Smith leeft in de melancholie, en hij lijkt er eindelijk vrede mee te hebben.

De tekst is sober, maar doeltreffend: “We lost the hours we never had.”

Een zin die tegelijk hopeloos en poëtisch is — typisch Tom Smith.
Hij schrijft niet over de liefde, maar over wat er overblijft als die liefde uitgewoond is.
Er zit geen cynisme in, geen drama, alleen vermoeid inzicht.
De man klinkt alsof hij te veel heeft meegemaakt om nog verbaasd te zijn over verdriet.

De productie is fenomenaal in zijn terughoudendheid.
De piano leidt, zacht aangevuld met strijkers die als adem door de ruimte trekken.
Geen bombast, geen Editors-achtige gitaarwanden — alleen sfeer, spanning en een hartslag die langzaam vertraagt.
Je hoort een artiest die niet meer hoeft te imponeren, alleen nog te vertellen.

Halverwege breekt het nummer open — niet met volume, maar met intensiteit.
De stem gaat iets hoger, de akkoorden verschuiven subtiel, en dan dat refrein:
“In broken time, I found the truth.”
Dat is zó Tom Smith: een zin die klinkt als een bijbelvers voor mensen die hun geloof in alles al kwijt zijn.

Wat opvalt is hoe consistent dit solowerk klinkt.
Vijf nummers in, en het voelt als een doorlopend verhaal — een muzikale biecht vol littekens, liefde en luciditeit.
Hij zingt niet meer als frontman, maar als mens.
Een man die zijn verleden niet uitwist, maar netjes in akkoorden heeft opgeborgen.

Kortom:
Broken Time is opnieuw een hoogtepunt uit een soloalbum dat steeds meer vorm krijgt als een monument van introspectie.
Een nummer dat troost biedt door niet te troosten, dat schoonheid vindt in verval,
en dat laat horen dat Tom Smith niet alleen zijn stem, maar ook zijn ziel durft te gebruiken.

Donker, eerlijk, en op een vreemde manier verlichtend.

🕯️ Tom Smith bewijst dat tijd mag breken —

zolang je de stukken maar durft te laten liggen waar ze vallen.