Cijfer: 9,0 ★★★★☆½
Hitpotentie: 8,3 (voor mensen met ziel: 9,5)
Sommige covers zijn overbodig.
En dan heb je Lankum — de Ierse folkgroep die zelfs een kinderliedje nog zou kunnen laten klinken als een klaagzang uit het hiernamaals.
Hun versie van The Specials’ Ghost Town is geen cover, het is een begrafenis van de originele versie — traag, plechtig, en zó intens dat zelfs het spook uit de titel er stil van zou worden.
Waar het origineel uit 1981 een sardonisch protestlied was, vol ska en maatschappelijk sarcasme, maakt Lankum er een apocalyptische processie van.
Geen blazers, geen ironie, alleen klagende drones, violen die kraken als oude vloeren en een stem die klinkt alsof hij rechtstreeks uit de mist komt gekropen.
De eerste minuut is nauwelijks muziek te noemen — een laag grommende drone, ergens in de verte een accordeon, en dan langzaam, héél langzaam, komt de zang. Alsof iemand voorzichtig een oud ritueel hervat.
De bekende tekst – “This town is coming like a ghost town…” – krijgt hier een heel andere betekenis. Niet meer maatschappelijk, maar existentieel. Je hoort niet een stad sterven, je hoort de mens zelf langzaam oplossen.
De kracht van Lankum zit in hun onverbiddelijke traagheid.
Waar anderen spanning opbouwen, laten zij hem gewoon hangen. Alles sleept, trekt, kraakt.
En dat werkt.
Je zit ernaar te luisteren met het ongemak van iemand die zich realiseert dat dit misschien wel het enige eerlijke tempo is waarin rouw zich echt afspeelt.
De instrumentatie is onnavolgbaar: hurdy-gurdy, doedelzak, viool, en drones die aanvoelen als een grondtoon van verdriet. Elk geluid is doelbewust, elke stilte geladen. Het is geen folk meer — het is Ierse ambient-doom met ziel.
Halverwege denk je: “Kan dit nóg trager?” En het antwoord is ja.
Maar ergens tussen de drones en het gestreel van de viool begint iets te gloeien. Er zit schoonheid in die leegte.
Het is alsof de band zegt: Ja, de wereld is kapot, maar kijk eens hoe mooi hij breekt.
De laatste minuut is pure magie: een zwevende zanglijn die verdwijnt in ruis, als adem die bevriest. En dan niets meer. Geen applaus, geen coda. Alleen stilte.
Het is briljant.
Kortom:
Ghost Town van Lankum is een meesterlijke heruitvinding van een klassieker — traag, donker, eerbiedig en griezelig actueel.
Ze nemen een protestlied en maken er een rouwmis van voor een tijdperk dat zichzelf heeft uitgeput.
Een geslaagde cover is er één die je vergeet dat het ooit anders klonk.
Dat doet Lankum hier — genadeloos goed.
🎻 Spookachtig, breekbaar en zó echt dat het bijna pijn doet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten