★★★★☆ | Cijfer: 8,6 | Hitpotentie: 8,4 (zwoele melancholie met een vleug zelfspot — surf noir in slow motion)
Vijf jaar stilte, één nummer, en meteen dat gevoel: ze zijn er weer.
The Neighbourhood, de band die ooit klonk als een zwart-witte versie van Californië, is terug met Hula Girl — een titel die op het eerste gezicht doet vermoeden dat je te maken hebt met een zomerse radiohit, maar in werkelijkheid is het een melancholisch meesterwerk in slow motion.
Vanaf de eerste seconde weet je: dit is geen “zon en zee”-liedje.
Het is een trage golf die niet breekt, maar onder je huid blijft rollen.
Die typische Jesse Rutherford-zang – nonchalant, een beetje verveeld, maar altijd net emotioneel genoeg – glijdt over een loom gitaarloopje en een drum die klinkt als een vertraagde hartslag.
Het is melancholie met zonnebrand.
De productie is strak maar ademend.
Er zit iets van Lana Del Rey in — diezelfde trage sensualiteit — maar The Neighbourhood houdt het minder filmisch, meer broeierig.
Je hoort de warmte, maar ook de leegte erachter.
Alles klinkt alsof het is opgenomen op een veranda bij zonsondergang, met net iets te veel whiskey in de lucht.
Tekstueel blijft Rutherford trouw aan zijn stijl: simpel, suggestief, en altijd een tikje fatalistisch.
“She moves like she knows she’ll disappear.”
Dat is pure Neighbourhood-poëzie — half flirterig, half existentiëel.
De hula-beweging als metafoor voor alles wat even mooi als tijdelijk is.
Halverwege het nummer hoor je een gitaarsolo die niet wil schitteren, maar gewoon door de warmte heen zucht.
Het is de perfecte balans tussen cool en kwetsbaar.
En dan, in de laatste halve minuut, trekt Jesse de microfoon iets dichterbij en zingt hij een regel die klinkt alsof hij die niet van tevoren had bedacht.
Dat is het moment waarop Hula Girl van “mooi” naar “blijft hangen” gaat.
De charme van dit nummer zit in de traagheid.
Het doet niets nieuws — maar het doet alles precies goed.
Geen bombast, geen effectbejag, alleen sfeer.
En in een tijd waarin elke poptrack je van de sokken wil blazen, is Hula Girl een zeldzame uitzondering: het nummer blijft gewoon liggen, loom, zonnig en droevig tegelijk.
Kortom:
Hula Girl is een melancholische zomerfantasie.
Een nummer dat klinkt alsof The Neighbourhood eindelijk volwassen is geworden, maar het zelf nog niet helemaal doorheeft.
Warm, sensueel, en precies fout genoeg om echt te zijn.
🌴 The Neighbourhood – Hula Girl:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten