he Last Dinner Party – Inferno
★★★★☆ | Cijfer: 8,4 | Hitpotentie: 8,2 (theatraal, snijdend, ambitieus — TLDP gooit weer olie op hun eigen vuur)
The Last Dinner Party heeft inmiddels een reputatie opgebouwd als dé band die weigert subtiel te zijn.
En met Inferno bewijzen ze opnieuw dat ze liever een kathedraal in brand steken dan een simpel popliedje afleveren.
Het is dramatisch, gotisch, barok, muzikaal overdreven — en eerlijk gezegd: dat is precies waarom het zo goed werkt.
Inferno is een soort wervelwind van theatrale intensiteit die je óf volledig omver blaast, óf totaal irriteert.
Maar onverschillig laat het niemand.
🔥 De sound
Zoals altijd bij TLDP:
veel, groot, breed, en nergens bang om door te slaan.
Je krijgt:
strijkers die klinken alsof ze een brandend Victoriaans landhuis begeleiden
gitaren die scherp onder de oppervlakte sluimeren
drums die aanzetten alsof ze bevelen uit een Romeins stadion
en over alles heen: een explosieve vocal performance
Het geheel voelt alsof Florence + The Machine en Kate Bush samen een toneelstuk over hel en verdoemenis regisseren, maar dan met meer glitter en sarcasme.
🎙️ De zang
Zangeres Abigail Morris zet hier weer een performance neer die balanceert tussen opera, rock en theatrale hysteriek — maar op de beste manier.
Ze klinkt alsof ze een exorcisme uitvoert, maar dan muzikaal.
Ze schreeuwt niet, ze declameert.
Ze smeekt, sist, fluistert en explodeert.
Altijd gecontroleerd.
Altijd doelbewust dramatisch.
📝 De tekst
Zoals de titel doet vermoeden:
Inferno is een nummer over vuur, branden, verliezen, opnieuw geboren worden, chaos, pijn, extase — allemaal in dat typische TLDP-dichterlijke taalgebruik dat vaak meer beeld dan verhaal is.
Het is symboliek in koetsladingen.
Maar het werkt door de intensiteit waarmee het gebracht wordt.
🌋 De opbouw
Geen simpele couplet-refrein-couplet-refrein.
Nee.
We krijgen segmenten.
Beelden.
Duwen en trekken.
Opbouw en instorting.
Een soort mini-opera in vier minuten.
⭐ Waarom Inferno werkt
Omdat TLDP de grens tussen muziek en theater maximaal oprekt zonder erin te verdwijnen.
Ze durven.
En durf is zeldzaam in moderne indiepop.
Dit is extravagant, chaotisch, pompeus — maar zó goed uitgevoerd dat het juist kracht heeft.
Kortom
Inferno is een vurige, grootse, theatrale track die TLDP bevestigt als een band die niet bang is om te veel te zijn.
En dat “te veel” is precies waarom het nummer uitstekend werkt.
🔥 The Last Dinner Party – Inferno:
Een ambitieuze, dramatische explosie die precies past bij een band die geen middelmaat kent.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten