Cijfer: 9,2 ★★★★★
Hitpotentie: 8,5 (te goed voor radio, te mooi om te negeren)
Er zijn bands die verdwijnen en bands die oplossen in de tijd.
En dan heb je The Church — die lijken gewoon parallel te bestaan.
Altijd ergens tussen hemel en melancholie, tussen gitaar en geest.
Met Sacred Echoes (Part Two) bewijzen ze dat leeftijd niets zegt als de ziel nog in stereo klinkt.
Vanaf de eerste seconden hoor je het: dat typische Church-geluid, weids, glanzend, mystiek.
De gitaren golven als warme lucht boven asfalt, de bas zingt in de verte, en Steve Kilbey’s stem klinkt alsof hij net een eeuw heeft meegemaakt en er vrede mee heeft.
Het is grootser dan rock, dieper dan pop — dit is klankpoëzie.
Waar de meeste bands van hun generatie allang een greatest hits-tour doen in middelgrote zalen met plastic bekertjes bier, lijkt The Church nog steeds muziek te maken vanuit een soort buitenaards vertrouwen dat schoonheid nog bestaansrecht heeft.
Sacred Echoes (Part Two) is geen poging om te scoren, het is een ademhaling.
Een sonisch landschap waar je even in kunt verdwijnen — en dat is precies wat je doet.
De productie is, zoals altijd, subliem: rijk, gelaagd, etherisch.
Elke gitaarlijn lijkt te zweven, elke klank pulseert zacht als licht onder water.
Het klinkt alsof Pink Floyd een Australisch accent heeft gekregen en besloten heeft om niet meer te praten, maar te dromen.
De tekst is mystiek, maar nooit pretentieus.
Kilbey zingt over herinneringen, tijd, geloof — zonder dat je het gevoel hebt dat hij iets wil uitleggen.
Het is niet wat hij zegt, het is hoe hij het laat klinken.
Alsof hij de echo van iets ouds doorgeeft, iets wat we allemaal ooit hebben gehoord, maar zijn vergeten.
Halverwege neemt het nummer een wending — de drums worden trager, de gitaren trekken zich terug, en dan blijft er alleen nog een zwevende melodie over.
Daar gebeurt het echte wonder: stilte als instrument.
Het is zó mooi, zó beheerst, dat je bijna vergeet adem te halen.
Kortom:
Sacred Echoes (Part Two) is The Church in volle glorie: spiritueel zonder zweverigheid, melancholisch zonder zelfmedelijden.
Een band die na veertig jaar nog steeds klinkt alsof ze pas net begonnen zijn met betekenis zoeken.
Dit is geen muziek voor de massa — dit is muziek voor de mensen die nog luisteren met hun ogen dicht.
Een echo van vroeger, heilig en warm.
🌌 The Church bewijst opnieuw dat melancholie niet oud wordt —
ze krijgt gewoon meer galm.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten